Hoi iedereen!

Wat leuk dat je er weer bent! Zoals beloofd zou ik een post schrijven over de nieuwe zwangerschap, dus lees lekker verder.

Laat ik beginnen met de manier waarop we het ontdekten. Ik was nog steeds niet ongesteld omdat onze miniman nog borstvoeding krijgt, dus uitblijven van menstruatie was geen teken waar ik op lette.

Eind september had ik een vermoeden dat ik zwanger was. Ik kocht een testje bij Kruidvat en liet hem in de kast liggen, toch een beetje zenuwachtig. Een paar dagen later had ik nog steeds dat idee, dus testte ik toch. Negatief. Ik zette het idee uit mijn hoofd, want die test zou het toch wel weten zeker?

In oktober had ik opnieuw het idee dat ik zwanger was. In het doosje van september zaten 2 testen, dus deed ik de 2^e test. Weer negatief. Omdat het idee toch in mijn hoofd bleef zitten ging ik naar de huisarts om bloed te prikken. Beter een keertje te veel dan te weinig dacht ik. Maar toen kwam de uitslag: Negatief. Zou ik het me dan toch verbeelden?
Kleine kwaaltjes die ik bij mijn eerste zwangerschap had bleven komen en gaan. Extra speeksel, meer zweten, vermoeidheid. Maar ik had altijd wel een verklaring. Zo werd mijn baby een peuter en ging hij vanaf oktober stappen. Superleuk natuurlijk, maar heel vermoeiend om er de hele dag achteraan te lopen. Duizeligheid linkte ik aan te weinig eten, hoofdpijn aan te weinig drinken of te veel jengelen enzovoort.

Begin december moest ik een bloedtest laten afnemen voor allergieën. Ik vroeg om ook even voor de zekerheid zwangerschap mee te testen (een keer die naald in mijn arm zat kon er best nog wel een extra buisje vanaf toch). Ik had ondertussen nog een aantal (negatieve) thuistesten gedaan, van verschillende merken maar wilde het toch door een arts laten bevestigen. De uitslag kwam terug: Negatief. Zoals ik al wist dus.

De kerstperiode brak aan, kerstmarkten en gezelligheid alom. Alleen werd ik ziek. Ik moest hoesten. Dat gebeurd wel vaker in de winter, dus niets om me zorgen over te maken. Alleen was het hoesten best hevig. Zo hevig dat ik na een tijdje pijn kreeg in mijn rechterlies. De pijn was er alleen met hoesten, en na een tijdje ook met niezen. Ik ging een paar dagen na kerst voor de zekerheid even langs de huisarts. Deze dacht aan een spierscheur, door de constante, felle druk met het hoesten. Ik moest maar even een echo laten maken om te bevestigen of er echt een scheur was en dan zouden we wel zien hoe het verder moest.

Ik kon nog een afspraak maken voor 30 december, een vrijdagavond. De dokter had ongeveer 5 seconden nodig om te zien waar mijn pijn vandaan kwam. “Ik zie al wat het probleem is”, zei ze. “Je bent zwanger!” Ik wist even niet hoe ik moest reageren. Er rolden tranen over mijn wangen. Tranen van blijdschap, moet ik er wel bijzeggen. Ik wilde heel graag een tweede kindje. Zodra ik werk had en er weer een cyclus op gang kwam zouden we er ook voor gaan. Dit kleine mirakeltje was dus wel heel erg welkom, alleen hadden we het niet zo vroeg verwacht!

Na dit nieuws verhuisden we naar een ander echo-apparaat, om duidelijker te kunnen kijken en ongeveer een zwangerschapsduur vast te stellen. Bleek dat ik al 13 weken ver was! Dat komt er ongeveer op neer dat ik vanaf de eerste keer dat ik testte in september al zwanger was! Hoe kon dit dan! Mijn huisarts belde me terug met een verklaring (ook hij schrok even van het nieuws). Omdat ik nog borstvoeding geef heb ik redelijk wat prolactine die vrijkomt. Dit hormoon kan ervoor zorgen dat het zwangerschapshormoon HCG minder hoog is dan normaal. Omdat ik al een redelijk laag HCG heb (had ik ook in de eerste zwangerschap) bleef het onder invloed van de prolactine onder de “positieve” grens. Ookal zag ik dus heel duidelijk een klein mensje dansen op het scherm.

Van een verrassing gesproken dus! Verder even een update hoe het nu gaat. We zijn nu dus over de helft. Het geslacht houden we nog lekker voor onszelf, zo deden we dat de eerste keer ook. En of het nu een miniman of kleine meid is, welkom 100% en meer! Maar kleine Frummel zal zeker en vast nog wel ter sprake komen hier! Groeien gaat ook heel erg goed, elke echo of doptone sessie is weer een magisch moment. We kunnen niet wachten om kennis te maken! En na de geboorte horen jullie er alles over natuurlijk.

Hoe ontdekte jij dat je zwanger was?

Veel liefs,

Dorien