Hai! Leuk dat je er weer bent.

Vandaag heb ik het over mijn oudste smurfje. Hij is volgende maand alweer 2 jaar oud! Maar met de leeftijd komt ook een fase in zijn leventje die zowel voor hem als voor ons niet zo gemakkelijk is: De peuterpuberteit.

Hij zit natuurlijk met zijn gevoelens in de knoop, kan alle snelle veranderingen aan zijn lichaam erg moeilijk plaatsen en heeft nog niet de ontwikkeling om te weten hoe op een “volwassen manier” om te gaan met zo een situatie. Logisch, want hij is nog láng niet volwassen (en laat dat ook nog maar een hele tijd weg blijven haha, de kindjes worden nu al zo snel groot). Maar hij uit deze gevoelens dus door op momenten als een losgeslagen stuiterbal door het huis heen te razen, driftbuien en meer van dat fraais.

Ook de taalontwikkeling speelt onze kleintjes parten. Ze willen zo veel vertellen, uitleggen. En enkele dingen kunnen ze best al wel zeggen, de meeste dingen krijgen ze maar met moeite verwoord. Ook dat zorgt voor veel frustratie. Ik denk dat we ons niet kunnen inbeelden hoe moeilijk dat is, als ik al bekijk hoe zeer het me frustreerd als ik op één bepaald woord niet kan komen of de woorden in één zin door elkaar haal.

Nee zeggen is nog zo een bekend aspect van de peuterpuberteit. “Ik ben twee en ik zeg nee” hoor je wel eens als ze het hebben over twee-jarigen. Dat is inderdaad echt een dingetje. Maar daarmee omgaan gaat me verrassend goed af als ik het zo bekijk.

Op zich doen we enorm ons best om er op een rustige manier mee om te gaan. Ik geloof niet in schreeuwen, in de hoek zetten of een tik op de hand/billen. Schreeuwen maakt het i.m.o. alleen maar erger (hoe zou je zelf zijn als je je gevoelens eruit brult en ze komen op je schreeuwen?). In de hoek zetten hou ik niet van omdat ze daar alleen maar gaan mokken dat ze er moeten blijven staan (als ze al blijven staan) en niet nadenken over wat er net gebeurd is. En een tik vind ik niet alles heel erg, maar ook heb ik mijn bedenkingen over welke boodschap je hiermee uitdraagt (mama slaat dus ik mag dat ook, ofwel mama slaat en ik mag dat niet dus mama is superieur).
Je hoeft het uiteraard niet eens te zijn met deze uitspraken, dit is mijn mening en net als jij heb ik recht op de mijne.

Wat doe ik dan wel? Bij een driftbui praat ik met hem. Hij wil het dan misschien niet horen, maar hij wordt er wel snel rustig van. Als hij iemand pijn doet spreek ik hem streng toe, om dan uit te leggen dat het pijn doet en niet mag, dat hij het zelf ook niet fijn vind als kindjes hem pijn doen. En bij ander ongewenst gedrag praat ik ook met hem. Rommel ruimen we samen op, dat is natuurlijk geen probleem. Dingen die hij kapot maakt zijn nu eenmaal kapot en dan mag hij daar best verdriet om hebben, maar hij krijgt geen nieuwe (toch niet zomaar). Enkel als hij kleine zus pijn gedaan heeft zet ik hem even in het park. Dat is dan niet als straf bedoeld maar omdat ik haar troosten dan net even belangrijker vind. Ook dan ga ik trouwens bij hem zitten om met hem te praten.
En ja, natuurlijk wordt het mij wel eens te veel – daar heb ik trouwens over geschreven in een vorige blogpost “even ventileren” – en roep ik eens. Maar roepen en schreeuwen zitten op een heel ander niveau en hebben een heel andere lading.

Er is trouwens een groot verschil tussen zijn driftbuien, het uit het niets iemand slaan en zijn deugnieterij. Dat laatste vind ik net heerlijk. Met een ondeugend snuitje verstoppertje spelen achter zijn handen, mama komen kietelen (“wakkewakkewakke” zegt hij dan), het uitdagen of hij de grenzen toch niet een stukje kan verleggen, … We lachen hier in huis een stuk af met zijn kuren en streken. Dat is écht genieten.

Het zijn moeilijke dagen, met dat pubertje, en dit is nog maar het begin. Maar gaandeweg zullen we vast wel onze draai vinden, daar ben ik zeker van. Er zijn al veel tranen gevloeid, en er zullen er vast nog veel volgen. Maar alle mooie momenten, de knuffels en de kusjes, de schattige zinnetjes en aaitjes maken het allemaal weer beter.

Heb jij ervaring met een peuterpuber?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik –> hier <– om er naartoe te gaan.