De beslissing om offline te gaan voor een week is redelijk overhaast gemaakt. Ik stuitte op een reeks cartoons die het pijnlijk duidelijk maakte hoe verslaafd we met z’n allen wel niet zijn aan het internet. Vooral sociale media hebben daar een grote rol in. We hebben meer contact met anderen via onze telefoon of computer dan we nog in het echte leven hebben. En dat baart me ergens wel zorgen. Dat we mee moeten met onze tijd is wel echt zo, maar hoe zeer zouden we het internet missen als we het compleet zouden uitschakelen? Dat is de vraag die ik mezelf stelde, en waar we met het hele gezin een antwoord op gingen zoeken. De enige uitzonderingen waren uiteraard voor werk, want onze job kwijtraken voor een uitdaging als deze was het nu net niet waard.

Zondagavond:
Vanaf nu houd ik een soort dagboekje bij. Het internet gaat zo uit en dan kruipen we ons bed in. Online vrienden zijn ingelicht van het plan, mijn laatste blog voorlopig staat online. Het is tijd. Spannend! Ik verwijder op mijn bureaublad alle apps die internet nodig hebben, zo kom ik zeker en vast niet in de verleiding om ze te openen en alsnog het internet in te schakelen.

Maandag:

De ochtend begint al niet als alle anderen. In plaats van in bed nog even te blijven liggen met een YouTube filmpje staan we eerder op. De kindjes hebben nog tijd over voor uitgebreid knuffelen in de zetel voor Pieter naar school moet. Omdat ik me echt ziek voel brengt Jelle hem alleen en neemt hij Lena even mee. Dat is echt enorm lief van hem. Maar nu zit ik dus wel alleen thuis, in stilte. Door mijn tijdlijn op Facebook of Instagram scrollen zit er niet in. Dan maar een CD’tje opzetten (foute feestmuziek, een beetje sfeer in huis haha) en kijken wat ik zoal kan doen.

Een half uurtje later is de seizoenstafel opnieuw gedecoreerd. Dit keer iets minder speelbaar, maar daar verzinnen we nog wel wat op. Ook heb ik eindelijk al onze seizoenstafelspulletjes gesorteerd op categorie en seizoen. Én ik maakte foto’s voor een andere blog die ik nog wil schrijven. Zelfs de minicadeautjesvoorraad is weer eens nagekeken. Ik denk dat ik daar zo eens een inventaris van ga opmaken. En ook van de groto cadeau’s, als ik toch bezig ben. willen jullie meer lezen over deze cadeauvoorraden en waarom we ze hebben? Laat het me zeker weten, dan schrijf ik er binnenkort wat over.

Oh jee, de eerste uitdaging zonder internet is al daar. Jelle vraagt of ik wat geld op zijn rekening kan omzetten zodat hij kan tanken. Dat gaat dus niet zomaar. Hij moet dus de andere bankkaart komen halen. En dat voor 9u00 al. Waar zouden we nog tegen aan lopen de volgende dagen? Zo betrap ik mezelf er nu al regelmatig op m’n gsm te ontgrendelen om wat hersenloos te scrollen, voor ik tot het besef kom dat dat nu niet gaat. Lastig. Zou het afkicken lukken op een week tijd. Ik bereid deze blog voor op papier trouwens, om niet in de verleiding te komen om toch het internet open te klikken. Ik ken mezelf gelukkig goed genoeg daarvoor. Ondertussen schreef ik al enkele A4-‘tjes vol met begonnen blogs. Die zullen in de loop van de week aangevuld worden en hopelijk komen er nog een aantal bij. Gek, hoe ik nu al zo geïnspireerd ben om te schrijven. Dat heeft volgens mij te maken met het echt duidelijk kunnen zien hoeveel er op papier staat, het merken hoe ik vooruit ga. En misschien ook een beetje met dat ik even niets anders om handen heb.

Wat ik al snel merk is dat ik tijd neem voor dingen. Ik plofte me voor het eerst sinds Lena geboren is (dramatisch dat het zo lang geleden is!) neer in de zetel met een boek. Hiervoor koos ik voor “Wentelwereld”, van de geweldige Peter Nys. Zijn trilogie staat hier al enorm lang gesigneerd op mijn boekenplank, maar ik kwam er nooit aan toe. En ik heb er enorme spijt van dat het zo lang geduurd heeft nu ik erin begonnen ben. Het sleept me vanaf het begin mee. Top, dat is wat ik zoek in een boek.
Maar ook voor het middageten geldt dit. Eten zonder tv – want digitale tv werkt ook via internet natuurlijk – of Facebook en YouTube zorgt voor veel socialere momenten. DUH! Dat zegt iedereen natuurlijk al lang. Maar het is verdorie echt waar. Wanneer Jelle naar zijn werk vertrekt en Lena gaat spelen bij de vriendjes van de crèche kruip ik terug in mijn boek. Ondertussen staat de derde CD van de dag op. Ik ben blij dat we die CD-speler een tijdje geleden kochten, hij wordt echt goed gebruikt.

Regelmatig denk ik “Dit wil ik delen!”, zoals Lena haar schattige spaghettimondje, pakjes die binnen komen of gewoon mijn leuke foto’s – al zeg ik het zelf, want in “real life” drukt er natuurlijk niemand op “vind ik leuk” als ze dat vinden – van mijn boek. Die heb ik als jullie dit lezen wel al op Instagram geplaatst, dus ga snel even kijken als je benieuwd bent. Je kan me daar vinden als @mama.met.sokjes.van.geitenwol .

In de namiddag is er bezoek, erg fijn. We spelen gezelschapsspelletjes – waaronder het superleuke Dominion, wat je op de foto hieronder kan zien. Jelle komt er na zijn werk gezellig bij zitten en voor we het goed en wel door hebben is het al erg laat. De tijd is voorbij gevlogen. Tijd om afscheid te nemen en in bed te kruipen. Slapen gaat wel erg vlot, zo zonder YouTube dat me nog uren afleidt en wakker houdt.
Dinsdag:

Vandaag begint de dag heel anders dan gisteren. Pieter moet naar school, ik moet gaan werken en Jelle blijft thuis met Lena. Voor mij is het uitzonderlijk om op dinsdag te werken maar dat komt omdat ik graag zaterdag vrij wilde hebben om naar FACTS in Gent te kunnen gaan. Een leuk vooruitzicht dus! Gelukkig is het zieke gevoel van gisteren weg en kan ik mee om Pieter af te zetten op school. Vanaf vandaag worden het dus ook geen enorm uitgebreide stukjes meer die ik schrijf, aangezien ik alle dagen behalve zaterdag nog werk – en lange uren maak – waardoor ik minder te schrijven heb natuurlijk.

De werkdag verliep echt moeizaam. Op sluitingsdagen ben ik bezig met poetsen, opruimen en dat soort dingen. Normaal pak ik er dan mijn telefoon bij om via de YeloPlay app naar opnames van onze digibox te kijken, of zet ik YouTube of een Podcast op. Dat ging nu dus allemaal niet. Ik ben niet echt een radioluisteraar, ik frustreer me mateloos aan veel gezwets en vooral aan het eindeloos herhalen van dezelfde muziek dus bracht ik de dag door in voornamelijk stilte. Gelukkig geen enorm lange dag, aangezien ik morgen vroeger kan beginnen en u dus eerder stoppen. Joepie! Dat betekend dat ik Pieter ook weer kan ophalen van school Lena is ondertussen enkele uurtjes naar de crèche.

We besluiten om even te stoppen aan een kringloopwinkel waar we nog niet eerder geweest zijn. Daar ontdekten we Pieter zijn talent voor steppen (Waar zou hij dat geleerd hebben? Hij stepte weg alsof hij het al jaren doet!) en dus ging een knalrode step mee naar huis. Thuis aangekomen blijkt dat Pieter in slaap gevallen is, waardoor Jelle en ik tijd hebben om even rustig samen te eten. Daarna pak ik mijn boek er weer bij terwijl hij nog wat in de tuin gaat rommelen nu het nog kan. Dit is ook weer iets wat opvalt, oude hobby’s van ons beide krijgen weer meer tijd. Dat moeten we vasthouden!

Woensdag:

Over vandaag kan ik eigenlijk helemaal niet veel zeggen. Ik heb erg lang gewerkt en ben vooral blij dat ik niet veel meer hoef te doen vandaag. Enkel nog een klein beetje lezen en vooral heel vroeg gaan slapen, zodat ik hopelijk niet meer zo uitgeput ben morgen.

Donderdag:

Vandaag moest ik maar tot 15u00 werken. Lena is normaal in de crèche tot 18u00, maar mijn bussen zorgden dat ik rond 16u30 bij haar aankwam en haar dus meenam. Nu kunnen we heerlijk genieten van wat mama-dochtertijd. We gingen eerst gezellig wat eten (ja, dat doe ik met mijn éénjarige), gingen enkele winkels binnen en zaten daarna uren op een bankje mensen te kijken. Ik kan er zo van genieten om haar te zien kijken, ontdekken en brabbelen. Ze steelt werkelijk iedereens hart. En ik kan niet anders dan blij zijn, echt een gevoel van geluk dat me overvalt.

Vandaag kon ik even niet ontsnappen aan het internet op mijn telefoon. Ik moest een email van het werk lezen en ik had geen computer of dergelijke in de buurt. Ik schrok, want mijn telefoon blokkeerde gewoon meer dan 10 minuten van alle meldingen die binnenkwamen! Dat beloofd voor zondagavond. Maar ik had geen enkele behoefte om te kijken waar al die meldingen vandaan kwamen. Een persoonlijke overwinning!

Vrijdag:

Het begint me op te vallen dat ik niet meer naar mijn telefoon zit te staren tot ik een antwoord krijg op een smsje. Het duurt soms zelfs een uur of twee voor ik opmerk dat er een berichtje gekomen is. Tot vandaag – of toch tot ik vandaag opmerkte dat het anders was – bleef ik opnieuw en opnieuw kijken of het misschien al gelezen was of zo. Natuurlijk kan je dat niet zien bij een smsje, maar wel bij Facebook, Whatsapp, Instagram, Snapchat, … . Ik ben eigenlijk wel blij verrast door deze “ontdekking” bij mezelf. Hopelijk kan ik deze goede gewoonte erin houden na deze week. Ik mis echter nog steeds YouTube op het werk om wat fijn geluid op de achtergrond te hebben. Of mijn Podcast App. Ook een heel fijn ding waar ik meer en meer appreciatie voor gekregen heb ondertussen. En ik heb ook geleerd om op voorhand al een aantal podcasts op te slaan voor “later beluisteren”, zodat ik op internetvrije momenten toch dat kan doen.

Wat ik wel doe om de tijd om te krijgen als ik even niet weet wat te doen, is foto collages maken. Ik vond op mijn telefoon een app waar ik geen internet voor nodig had om hem te gebruiken. Leuk! Deze app had ik al maanden niet gebruikt maar nu is hij toch erg van pas gekomen om enkele dode momenten te vullen.

Zaterdag:

FACTS dag! Vandaag dus ook weinig te vermelden. Ik zag mijn twee grote filmhelden in het echt, wat het tot een memorabele dag maakte. Tom Felton én David Tennant, echt ik had het niet durven dromen. Helaas heb ik deze foto gemaakt met mijn telefoon van het origineel waardoor de kwaliteit niet super is, maar als ik het goed heb krijgen we de foto’s nog via email. Zodra ik die heb zet ik ze neer in een ander blog. Echt liefde voor deze dag en deze mensen. Maar het is nu zo vermoeiend geweest dat ik opnieuw pompaf in de zetel kruip. Nog even knuffelen met het gezinnetje, de kindjes op tijd in bed en nog enkele bladzijden lezen voor ik zelf naar dromenland vertrek. Ik hoop dat ik mijn boek nog uit krijg voor de week  om is, maar ik vrees er een beetje voor.

Zondag:

De laatste werkdag van deze week. Opnieuw een hele lange, maar vandaag zijn we open dus hopelijk gaat de tijd een beetje voorbij. In mijn pauzes lees ik nog wat ik mijn boek, waardoor die ook weer voorbij vliegen. Jelle komt met de kindjes ook nog langs om wat te spelen. Dat doen ze vaker op zondag tegen sluitingstijd. Zo zijn ze in een weg al daar om me mee naar huis te nemen en kunnen de kindjes zich nog even goed uitleven. Dan slapen ze goed en zijn ze uitgerust om aan de nieuwe week te beginnen.

Zondagavond:

Het internet mag weer aan! En eerlijk gezegd heb ik daar weinig behoefte aan. Maar ik weet dat ik heel veel berichtjes en meldingen ga hebben om te beantwoorden. Opnieuw loopt mijn telefoon vast. Geweldig. Nadat ik online liet weten dat we er weer waren, spendeerden Jelle en ik de avond samen in de zetel met het bekijken van YouTube filmpjes die de afgelopen week online gekomen waren. Ook gezellig, maar weer online dus. Hierna merkte ik dat het weer veel lastiger was om in slaap te vallen.

Dit was onze week offline. Zou jij het kunnen?

Donderdag kan je nog enkele vragen beantwoord zien die ik op voorhand opgeschreven heb. Moest je zelf nog vragen voor me hebben mag je ze altijd stellen, dan kan ik ze eventueel nog toevoegen.

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.