Pfoeh. Zondag op maandag hebben we wel een nacht gehad om “U” tegen te zeggen. Ik zag het op een bepaald moment zelfs niet meer zitten, als het zo nog langer moest doorgaan. Laat ik even bij het begin beginnen.

Pieter wilde niet slapen. Mijn vriend was er al de hele avond mee bezig, maar niets hielp. Hij bleef maar lachen en spelen, en zodra het donker was begon hij te huilen. (En ik ben niet van het principe dat het goed is om een jonge baby te laten huilen.)

Maar op een bepaald moment wilde hij ook niet spelen en was het lachen hem vergaan. Hij was echt moe, dat merkten we allebei. Pieter had ook de hele dag niet willen slapen en dat eiste nu zijn tol.

Maar behalve gewoon niet meer lachen begon hij ook te huilen. Op een manier die we van hem nog niet gehoord hadden! Hij was ontroostbaar. Waar de borst hem meestal nog wat rustig kan krijgen en kan troosten was dat nu geen optie!

Mijn uiteindelijke oplossing was de volgende: In het donker rondwandelen met een (op de luier na) naakte baby, zelf het t-shirt uit en een borst ontbloot om toch de geur van de melk goed te laten vrijkomen. Zo heb ik een half uur rondgelopen, tot Pieter eindelijk wat rustiger werd en zelf naar de borst reikte. Toen ben ik met hem gaan zitten, heb hem laten drinken tot hij in slaap viel. Toen konden we eindelijk gaan slapen!

Ondertussen moet ik er ook bij zeggen dat bij mij de tranen over mijn wangen rolden. En dat ik maandag doodmoe opstond moet ik er niet bij vertellen zeker?

Hopelijk komen er nu weer betere nachten aan!

Liefs,

Dorien