Goeiemorgen, -middag, -avond, wanneer je dit ook leest. Fijn om je weer terug te zien hier.

Voor vandaag had ik eigenlijk wat anders voorzien maar na gisteren, moederdag, maar ook dag dat er emotioneel van alles met me gebeurde, moest ik dit even van me af schrijven.

Gisteren begon als een heel mooie dag. Een supermooi boeket stond voor me klaar en op mijn bord vond ik heerlijke eclairs. Jammie! Op zich was er tijd genoeg om rustig de dag te beginnen, pas in de namiddag hadden we 2 dingen gepland.

Tot ik het in mijn kopje kreeg om een vriendin te gaan verrassen. Aangezien we toch naar het Antwerpse moesten (wij wonen in Limburg) konden we evengoed langsgaan in het ziekenhuis waar zij helaas met haar zoontje verbleef. (Gelukkig zag alles er goed uit en was er grote kans op naar huis vertrekken!) Even maar een versnelling hoger en een stuk vroeger vertrekken dus!

De tweede plek waar we naartoe gingen was een andere vriendin, die ik onder heel bijzondere omstandigeheden heb leren kennen. Zij heeft helaas hetzelfde als ik meegemaakt, en nog meer helaas zelfs met dezelfde persoon. (Voor wie mijn verhaal niet kent, dit heb ik hier neergeschreven op mijn ander blog.) Dit is een vriendschap die ik heel erg koester. We hadden afgesproken omdat ik een autostoel van haar zou overnemen, maar met babbelen kwamen er helaas ook minder leuke herinneringen boven.

Onze volgende en laatste bestemming was een plechtige comunnie van de dochter van een andere vriendin. Haar leerde ik helaas onder ongeveer dezelfde omstandigheden kennen als ik net vertelde en ook deze vriendschap koester ik. Zij woont ook in de gemeente waar alles gebeurd is. Waar ik op dat moment niet bij stilstond was dat het de eerste keer was sinds die tijd dat ik er kwam en welke impact dit zou hebben op mij.

Laat ik zeggen dat het zelfs heel goed ging, tot we vertrokken. Met wegrijden leek het alsof alle energie uit me werd gezogen. Helemaal leeg voelde ik me. En toen ik even mijn papa opbelde brak ik helemaal. Ook nu met dit opschrijven rollen de tranen over mijn wangen. Het lijkt of alle herinneringen terug zijn, en levendiger dan ooit.

Het is niet eerlijk dat dit gebeurde. Niet met mij, niet met de dames die ik nu gelukkig vriendin mag noemen en niet met god weet wie nog allemaal.
Het is niet eerlijk dat dit ongestraft kan gebeuren, want alle klachten en meldingen krijgen dezelfde reactie: niet genoeg bewijzen.
Het is niet eerlijk dat ik na al die tijd nog steeds zo beïnvloed wordt door alles wat er gebeurd is.
Het is niet eerlijk. Maar het is nu zo.

Ik ben vooral heel dankbaar voor de familie en vrienden die ik heb en die me steunen. Mijn fantastische gezin, een lieve vriend die snel mijn man zal zijn en een prachtige zoon die keer op keer mijn tranen wegknuffeld.

Wat ik hiermee wil bereiken? Helemaal niets. Het moest gewoon even van me af. En op deze plek kan ik gelukkig helemaal mezelf zijn en kan ik alles kwijt wat ik vertellen wil.

Volgende week een leukere post, beloofd!

Liefs,

Dorien