Hoi! Hier zijn we weer aangekomen bij alweer een nieuw stukje uit ons leven dat ik graag met jullie deel. Fijn dat je er weer bent!

Het was eigenlijk de bedoeling dat ik nu zou vertellen over onze garageverkoop van gisteren. En wat een succes dat was. Of ja, we hebben in elk geval toch wat geld bijeen gekregen. En om het te vieren gingen we uit eten. Dat zou de afsluiter geweest zijn. Maar nee, in plaats daarvan krijgt het etentje dat we hadden het hoofdonderwerp van deze blogpost. En wel omdat we daar iets heel bijzonder ervoeren. Maar eerst, nog een fotootje van onze prachtige kraam! (Of toch van een stukje)

Dit was slechts een gedeelte, hihi!

Dus nu, wat gebeurde er allemaal tijdens het avondeten. Laat ik het eerst even kort samenvatten en zeggen dat er echt heel veel verdraagzame mensen zijn in de wereld. Zelfs als ze op een zondagavond gezellig met het gezin gaan uit eten!

Het lange verhaal: Ons lief en schattig (b)engeltje dat zich de hele dag voorbeeldig gedragen heeft, lekker gespeeld met de buurjongens, papa, vake, tante en nonkel, verschillende dutjes, … besloot om net op het moment dat we zaten en besteld hadden een driftbui te krijgen. Hij wilde niet zitten op zijn stoel, niet bij papa of mij op schoot, niet rondwandelen, niet naar buiten kijken, niks. Uiteindelijk hielp het – buiten onze principes om – om even met de gsm te spelen en naar filmpjes van zichzelf te kijken. (Zelfliefde is belangrijk zeker?) Een hoop blikken van medeleven van de mensen rondom ons, en toen ik me excuseerde kreeg ik een heel lieve lach terug met de woorden dat het niet erg was.

Een van de pogingen om een driftbui te vermijden. 3 tellen na deze foto al mislukt, oeps!

Eenmaal het eten er was, was de warmte ervan dé reden om een nieuwe driftbui te krijgen. Papa wandelde even rond terwijl ik het eten klein sneed en wat blies zodat het snel zou afkoelen. Een heel lieve dame stelde zelfs voor dat zij even op hem zou letten zodat wij alvast konden eten. Maar dat was niet meteen wat hij zag zitten.
Missie geslaagd! Hij ging lekker aan het eten. Tot… meneertje niet meer op zijn eigen stoel wilde zitten maar bij papa op schoot. Gelukkig is papa een snelle eter en had die al gedaan zodat het mogelijk was. Ik wilde niet nog een keer dat hij alles bij elkaar zou roepen.

Bij papa op schoot mogen. Frietjes in de botersaus dippen en aan papa voeren. Als dat is wat hem rustig houd, dan geven we maar toe voor een keertje zeker?

Toen het bordje dan toch leeg geraakt was (of toch zo leeg als we van hem verwachten, enkel de vis opgegeten dus) verveelde hij zich nogal snel. Ik ben op dit moment niet zo een snelle eter omdat kleine Frummel er niets beter op gevonden heeft om tegen mijn maag te gaan liggen zodat er bijna niets in kan. Er moest dus nog even gewacht worden tot ook mijn bord leeg was. Ondertussen waren we al zover dat hij lekker rond kon lopen, de harten van de andere gasten stal en zelfs het personeel hem doorliet alsof hij een VIP was. Maar van al dat driften word je moe natuurlijk. En van moe zijn val je nogal eens om. Wel, dat gebeurde dus ook. Een dame wilde hem weer recht helpen, enorm lief van haar. Was het niet dat ze haar warme cappuccino omstootte over de schoot van (naar ik vermoed) haar echtgenoot heen. Die arme vriend van mij wist precies niet waar kruipen van schaamte. Uiteraard was het niet meer dan logisch dat we een nieuwe cappuccino voor de dame in kwestie bestelden. Die ze niet alleen eerst niet wilde aannemen, maar waarbij ze ook nog zei dat het helemaal niet erg was, dat dat nu eenmaal kindjes zijn en dat er vast nog wel meer ongelukjes gaan gebeuren in de toekomst. Haar man vond het ook helemaal niet erg zei hij, en hij zat wat te lachen en lief te wezen naar onze bandiet.

Na een avondje moeilijk doen nu helemaal uitgeteld. Schattig ding.

Een lang verhaal kort: Zo veel mensen hadden kunnen klagen. Over het lawaai, over het rondlopen, over het vallen (het omstoten van de cappuccino was dan wel niet rechtstreeks zijn schuld, maar was hij niet gevallen was het ook niet gebeurd). Maar dat deden ze niet. Alleen lieve woorden en blikken van begrip. Wat kunnen mensen soms toch lief zijn!

Zo, dit moest even van me af.

Heb jij al eens iets soortgelijk meegemaakt?

Lieve groetjes,

Dorien