Hoi! Na een tijdje niets ben ik er eindelijk weer. Laat ik maar even wat vertellen over hoe het hier allemaal gaat.

Laat ik even met de deur in huis vallen, het gaat niet zo goed met mij. Voor velen komt dit misschien onverwacht omdat ik erg m’n best doe om het voor mezelf te houden. Wie heel dicht bij me staat had misschien wel al een vermoeden dat er wat dingen zijn.

Het is écht zwaar met “2 under 2” maar ik praat er weinig over om geen commentaren te krijgen over mijn keuze om er toch voor te gaan.

Om met het minst erge te beginnen: Het slakkenseizoen is weer van start gegaan. Zoals jullie al dan niet weten heb ik een enorme slakkenfobie. Zelfs een foto zet al het haar op mijn lichaam overeind. Maar die krengen zitten dus overal! Op het hek, op het raam, op de brievenbus maar ook op het blaadje Oost-Indische kers dat ik nog net niet in mijn mond had gestopt! Huilen, drama en een hoop lekkers eten als troost hebben me er semi bovenop geholpen maar goed.

Op het moment is onze kleine grote man niet helemaal zichzelf. Hij heeft een bronchitis en ziet er écht van af. Hij piept en kraakt en krijgt hiervoor dan ook een aerosolbehandeling. En antibiotica om de stoute beestjes die hem ziek maken uit te schakelen!

Ik ben niet echt fan van antibiotica maar als het moet, dan moet het. Hopelijk gaat het snel beter hier!

Onze minimuis blijft voorlopig gelukkig wel gespaard. Dat is al veel! Hopelijk blijft dat ook zo, want zo mini geef ik liefst helemaal niks van medicijnen natuurlijk!

Het minst van al gaat het goed in mijn hoofd. Het is één grote warboel, die mezelf enorm onzeker maakt. Gelukkig krijg ik hulp van anderen om deze warboel wat op orde te stellen, vaak helpen mensen me zelfs zonder dat ze het door hebben! Mensen onderschatten hoeveel een goed gesprek kan doen.

Ik werk aan de chaos in huis om de chaos in mijn hoofd te proberen aanpakken. Dat lukt maar half en half, maar gelukkig krijg ik regelmatig hulp hierbij. Dat heb ik echt nodig en durf ik eindelijk aan mezelf toegeven. Een hele dag opruimen en schoonmaken put me op het moment mentaal zodanig uit dat ik bijna een dag nodig heb om er weer bovenop te komen.

Maar na het toegeven dat ik hulp nodig heb, komt er weer de onzekerheid waar ik al over sprak. Ik krijg hulp van mijn schoongrootouders (als dat nog geen bestaand woord was, dan nu wel) en schoonmoeder, waar in enorm dankbaar voor ben. Zij zien doen dit met liefde maar ik weet niet goed wat ik voor hen kan terug doen.

En dan zijn er die paar heel speciale vriendinnen. Ze willen me helpen en met alle dankbaarheid die ik heb vrees ik dat dat nog te weinig is. Ze zijn zo lief, slim, mooi, bewust en volwassen en tóch willen ze mij helpen. Daar kan ik nog niet helemaal bij en ik kan mijn  beide handjes kussen dat zij in mijn leven zijn gekomen. (Ik hou van jullie ❤)

Mijn kleine peuterpuber maakt het natuurlijk ook niet gemakkelijk. Hij weet heel vaak met zijn emoties geen blijf waardoor de bekende driftbuien wel eens de kop op steken.

Hoewel ik heel erg mijn best doe merk ik door de onrust in mijn hoofd dat ik wel eens mijn geduld verlies helaas. Zeker als hij zijn zusje (of andere kindjes) pijn doet. Hij zegt wel sorry, dat is een begin, maar toch betrap ik mezelf erop dat ik dan tegen hem roep.

Nota aan mezelf: Weer meer communiceren met de kleine man. Omdat ik veel met zus bezig ben missen we soms kleine knuffelmomentjes, maar die tijd gaan we zo snel mogelijk inhalen. (Na het plaatsen van deze post bijvoorbeeld.)

Al bij al geniet ik intens van mijn gezinnetje hoor, en het van me af schrijven  doet al heel veel. Binnenkort heb ik voor het eerst sinds lang ook weer een afspraak bij mijn psychologe wat me vast en zeker ook goed gaat doen.

Het is écht zwaar met “2 under 2” maar ik zou die 2 van mij écht niet meer willen missen!

Hoe gaat het met jullie?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik –> hier <– om er naartoe te gaan.