Dat ik geen enkel onderwerp uit de weg ga hadden jullie waarschijnlijk wel al door. Dit is er weer zo een. Het wordt gedetailleerd, dus als je niet verder wil lezen begrijp ik dat heel goed, haha. Na 3,5 jaar van menstruatievrije maanden was het zover. Ik had het kunnen verwachten rond deze tijd maar toch was het even schrikken.

Om te beginnen, hoezo was het 3,5 jaar geleden? In mijn blog over het aankondigen van mijn zwangerschap van Lena (Zwanger!? Hoezo? Klik hier om te lezen.) kon je al lezen dat ik zwanger werd zonder tussenin ongesteld te worden. Lang, technisch verhaal kort: Omdat ik nog borstvoeding gaf (en nog steeds geef natuurlijk) had ik redelijk wat prolactine die vrijkwam. (Dit hormoon kan ervoor zorgen dat het zwangerschapshormoon HCG minder hoog is dan normaal.) Omdat ik al een redelijk laag HCG had bleef het onder invloed van de prolactine onder de “positieve” grens. En zo kwam het dat zij een verrassing was. Maar daar ging het nu niet over natuurlijk.

Sinds mijn eerste zwangerschap (begin februari 2015) is het dus geleden. En gemist heb ik het totaal niet! Ik herinner me maar al te goed de pijnlijke weken, thuis blijven van school omdat het echt niet ging, het bed (of de zetel) niet uit kunnen, allerlei ongemakken, … . Niet iets waar ik blij van wordt om aan te denken dus.

Tmi (too much information): Ik bloed veel en ik bloed lang. Als in 8 dagen aan een stuk waarvan 5,5e dag kraamverbanden nodig zijn. En daarbij komt ook nog pijn, die me doet denken aan het begin van mijn bevalling. Joepie! Echt iets om naar uit te kijken dus.

Ach, laten we blij zijn dat het er weer op zit en angstvallig afwachten tot de volgende keer aangebroken is. En waar ik ook blij om ben is dat ik het van me af heb kunnen schrijven.

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.