Wij doen aan – veilig – samen slapen. Zo, het is gezegd. Laat al die commentaren en vooroordelen maar komen. Dan kan ik ze straks een voor een bespreken. (Ik zal hier blijven aanvullen als ik meerdere vragen krijg.)

Al sinds het begin sliepen we samen. De eerste paar maanden lag hij boven op me en daarna is hij verhuisd naar naast me, maar graag nog zo dicht mogelijk tegen me aan. We hebben ook een co-sleeper, maar die is vrijwel meteen gedegradeerd tot nachtelijk verschoningsstation en daarna tot speelgoedopslag.

Zelf heb ik nooit hoeven twijfelen over samen slapen. Het leek me gewoon de meest natuurlijk weg. Hoe moet zo een klein hulpeloos wezentje zich voelen na 9 maanden geborgenheid om opeens heel alleen in een koud bedje te moeten liggen? In veel gevallen ook nog op een eigen kamertje, waar het een hele tijd duurt voor zijn signalen worden opgevangen? Dat leek me echt vreselijk en ging ik mijn kindje dus echt besparen. En stiekem was – en ben – ik er echt nog niet klaar voor om mijn ventje los te laten. Ik vind het soms dan ook moeilijk te begrijpen als mensen hier een andere keuze in maken.

De vooroordelen en vragen:

• Rol je zo niet op je kindje?
  Nee, mits je je aan een aantal voorschriften houd is het volkomen veilig. Het allerbelangrijkste is niet onder invloed zijn van om het even wat. Alcohol, drugs, maar ook sigaretten. Als mama (en na een tijdje ook als papa!) heb je instincten waardoor je écht niet op je kindje rolt. Ook borstvoeding is een belangrijke factor. Een mama die borstvoeding geeft heeft over het algemeen een betere voeling met haar kindje en zal lichter slapen – en dus sneller opmerken dat haar kindje bij haar ligt.
• Slaap je dan niet slecht?
  Nee. Ik slaap volgens mij meer uren dan de gemiddelde jonge moeder. Ook toen ik nog maar pas bevallen was. Hoezo vraag je? Wel, ik kom mijn bed niet uit en dat heb ik ook nooit gedaan. Voeding nodig? Open bar, drink maar zoveel je wil kleintje. En mama slaapt gewoon verder. Vuile luier? Gewoon vanuit bed verschonen en hup, verder slapen. (Dat gebeurd de laatste maanden gelukkig niet meer.) Een nachtmerrie? Bij de minste kik leg ik mijn hand op hem of neem hem nog wat steviger vast. Hij wordt niet helemaal wakker, en ik ook niet. Hoeveel zaliger wil je het hebben?
• Hoe heb je dan nog tijd voor jullie als koppel?
  Goh, als je alleen tijd voor elkaar hebt in bed is het ver gekomen denk ik. Wij hebben regelmatig tijd voor ons samen, als zoonlief in de crèche is of als hij al slaapt. Want ook in een groot bed kan een kind alleen slapen hoor. (Als hij alleen ligt, ligt er wel een borstvoedingskussen tussen hem en de rand van het bed. Voor het geval dat.)
  En intieme momenten? Als jij dat alleen in bed kan is het écht wel saai hoor. Al ken ik ook wel koppels die intiem zijn met hun slapende kindje naast hun. Ik doe het niet maar ik snap het wel, baby slaapt toch op dat moment.
• Zo leer je slecht gedrag aan, hij gaat nooit in zijn eigen bed willen!
  Mijn antwoord hierop is: “Als hij 16 is zal hij heus niet meer bij ons komen liggen hoor. En als dat wel zo is, ja dan is dat maar zo.” Maar even serieus, het is toch zo? Wie ben jij om nu al te zeggen wat er over een aantal jaar gaat gebeuren? Hij zal wel naar zijn eigen bedje verhuizen als hij daar zelf klaar voor is.

Slapen jullie samen?

Liefs,

Dorien