Hallo lieve mensen!

Vorige week even geen blog, omdat ik te zeer aan het genieten (en bijkomen) was van een lief klein mensje. Want 11 dagen geleden was het dan eindelijk zo ver. Onze kleine Frummel is op de wereld gekomen. Maar het is een hele weg geweest voor het eindelijk zover was! Lees snel verder om precies te weten hoe het ging.

Zaterdag: 39 weken en 1 dag

Het begon allemaal op zaterdag 1 juli. Zaterdag al? Ja, zaterdag al. Rond het middaguur begon ik dingen te voelen in mijn buik. Ongeveer elk kwartier, dus nog geen zorgen dat het opeens zover zou zijn, maar toch regelmatig en een teken om het allemaal een beetje in het oog te houden. Rond een uur of 3 kwam het al wat dichter op elkaar, ongeveer 10 minuten tussen, dus ik besloot om manlief even op te bellen op zijn werk. Hij moest van mij nog niet naar huis komen, maar ik wilde wel graag dat hij wist dat er wat gaande was in mijn buik. ’s Avonds toen hij thuis kwam zaten er nog zo’n 5 minuten tussen. Nog steeds geen reden tot actie, maar ik begon het wel steeds steviger te voelen. Slapen was die nacht bijvoorbeeld al erg moeilijk.

Baby proberen uit de buik duwen.

Zondag: 39 weken en 2 dagen

Rond een uur of 4 in de ochtend kreeg ik echt pijn in mijn buik. We besloten om alvast de oppas voor Pieter te bellen, en een vriendin die ik graag bij de bevalling wilde op de hoogte te brengen. Ook belden we naar de zelfstandige vroedvrouw om te laten weten dat het echt leek te zijn begonnen. We kregen het advies om alvast het bad op te blazen en een beetje te vullen zodat later niet meer het hele bad nog moest klaar gezet worden. Ik was erg blij met het gezelschap, maar had met momenten toch moeite om me recht te houden. De weeën kwamen nu om de 2 minuten. De vroedvrouw kwam langs om te kijken hoe alles ging, en om naar het hartje te luisteren. Alles was gelukkig in orde. Tegen 22u leek er echter nog steeds geen schot in de zaak te komen. De vroedvrouw en de anderen gingen weer naar huis. Het had geen zin om te blijven wachten en op een kleine 20 minuten zouden ze er weer zijn als het doorzette. Ook die nacht sliep ik amper.

Timen maar, die weeën.

Maandag: 39 weken en 3 dagen

Ik merkte dat de weeën weer iets verder uiteen zaten. Nog steeds heel oncomfortabel, maar terug 5 minuten ertussen. Manlief besloot om zijn werk te laten weten dat de weeën begonnen waren zodat hij thuis kon blijven bij mij. Onze kleine man kon gelukkig naar de crèche. In de namiddag kwamen we terug aan 3 minuten tussen de weeën, maar de pijnlijkheid bleef een beetje gelijk. Ongemakkelijk, zeker auw, maar dragelijk. In de avond was er een heel belangrijk (in mijn ogen toch) afscheidsfeestje voor iemand die we waarschijnlijk niet meer (vaak) zouden zien in ons leven. Ik besloot dat als het niet zou doorzetten we hier toch even zouden heen gaan. En blij dat ik was met die keuze! Ik besloot echter ook om niet te laten weten dat er iets gaande was. Dus daar zat ik dan, weeën die toch merkbaar pijnlijker werden, en ook dichter op elkaar! Zoonlief had “gelukkig” wat last van een verkoudheid, dus toen het mij echt niet meer ging om te pijn te verbergen hadden we daar een goed excuus aan om weer naar huis te gaan. Een gezellige avond, die ik voor geen goud had willen missen, en door het actief zijn en in de auto zitten weeën die weer gestimuleerd werden. Zou het nu dan zover zijn? In elk geval een derde slapeloze nacht.

Kleine man dronk tussendoor regelmatig, wat de weeën wel stimuleerde.

Dinsdag: 39 weken en 4 dagen

Om 5 uur in de ochtend zat de vroedvrouw al bij ons, alle spulletjes klaar te zetten voor de bevalling! Het zat er echt aan te komen, ik voelde het! Het hartje klopte heel mooi, dat is het enige wat ik wilde dat werd nagekeken (niet naar opening voelen of zo). De weeën kwamen mooi om de 2 minuten, soms zelfs iets minder er tussen. En pijnlijk, amai. Maar, enkele uren later, waren we nog steeds op hetzelfde. Niet nog pijnlijker geworden, maar gelukkig ook niet afgenomen. Ondertussen was ook even in bad geweest. Dat kon 2 kanten op gaan: Ofwel begon het écht, ofwel zou het verminderen om aan te geven dat kleine Frummel er toch nog niet zat aan te komen. Helaas gebeurde dat laatste (in lichte mate). De vroedvrouw besloot om naar huis te gaan, ze had natuurlijk ook andere cliënten die consultaties hadden, maar we moesten meteen bellen als het leek verder te gaan en in de avond kwam ze sowieso nog even langs. Helaas was dat bezoekje om haar spulletjes weer mee te nemen, want er was nog steeds geen baby in zicht. Ondertussen had ik een heel kort lontje van de pijn, het slaaptekort en ook gewoon de frustratie dat het maar niet wilde beginnen. Maar dat kan je je misschien wel voorstellen? In elk geval, de 4de nacht ging in. En opnieuw sliep ik amper.

Deze foto maakte ik zelf toen ik in bad zat om de weeën wat op te vangen.

Ik laat jullie graag in spanning, donderdag heb ik voor jullie deel 2 op de planning staan. Ik zie jullie graag terug om verder te lezen!

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve Frummel en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik –> hier <–  om er naartoe te gaan.