Hallo hallo,

Fijn dat je er weer bent om verder te lezen. Heb je deel 1 gemist? Klik even –> hier <– om terug te gaan naar de vorige blogpost!
Ik wil wel even waarschuwen dat er wat naaktere foto’s te zien kunnen zijn.

Woensdag: 39 weken en 5 dagen

Het ergste wat ik me kon voorstellen gebeurde. De weeën namen af. Zowel van intensiteit als qua tijd die ertussen zat. Op een bepaald moment zat er zelfs een half uur tussen. Dat kon ik écht niet gebruiken! Ik was helemaal op, zowel fysiek als mentaal. Ik had al dagen amper geslapen, overdag af en toe een dutje ertussen maar nooit langer dan een uurtje aan een stuk. Ik stortte helemaal in. Mijn lieve man belde opnieuw naar zijn werk om thuis te blijven (dinsdag hoefde dat niet omdat hij dan altijd thuis is) maar we waren bang dat ze op den duur nog niet meer zouden geloven dat ik echt maar bezig bleef. Gelukkig veel begrip van hun kant. Maar ik kon niet meer.

Hij belde naar de vroedvrouw terwijl ik op bed lag te huilen van uitputting en frustratie. Of we nog wat konden doen om het weer op gang te krijgen. Ze hadden gelukkig nog wel een optie, maar of ik dat zag zitten was een ander. Acupunctuur. Nu, wie mij een beetje kent weet dat ik écht geen fan ben van naalden. Ik ren liever weg dan wat anders. Maar nu kon het me gewoon niets schelen. We maakten meteen een afspraak en wonder boven wonder konden we kort na de middag al terecht. (Wil je meer lezen over de acupuntuur, kom binnenkort even terug piepen voor een verslagje!) Toen we de praktijk weer uit liepen dacht ik al wat te voelen. Maar of dat echt zo was, of dat het alleen zo leek was me op dat moment niet duidelijk. Een uurtje later was ik er zeker van. Het heeft gewerkt! Toen alweer om de 10 minuten, en de uren erna kwam het sneller en sneller! Nu kon het toch echt niet meer lang duren. We maakten ons klaar voor een volgende nacht.

Donderdag: 39 weken en 6 dagen

D-DAY! Net middernacht voorbij en ik kon niet meer. Dit was het. En nu zou het niet meer stoppen, dat voelde ik meteen. Tijdens de weeën kon ik niets meer zeggen omdat ik me moest concentreren, maar wegpuffen was nog niet nodig. Ik besloot nog even te wachten met de vroedvrouw bellen. Rond 1u besloot manlief zelf om te bellen, hij zag aan mij dat het te veel pijn deed maar dat ik koppig was. Een half uur later was er volle bedrijvigheid in de kamer. De vroedvrouw zette haar spullen op, het bad werd opnieuw opgeblazen en gevuld, het ging echt gebeuren nu!

Ik kreeg alle ruimte om mijn eigen ding te doen. Soms wilde ik liggen, soms zitten, ik kon naar het toilet zo vaak ik wilde, kersenpitkussentjes werden opgewarmd, … Rond kwart voor 2 kreeg ik beenweeën. Vreselijk. Bij mijn eerste bevalling heb ik die ook gehad en ik hoopte heel erg dat ik er deze keer van gespaard bleef. Maar helaas. Op een bepaald moment kreeg ik zo erge rugpijn dat er tegendruk nodig was, en moest ik zelf op m’n benen duwen om daar de pijn te verlichten. Die arme man van mij duwde en duwde. Toen we iets verder vorderden duwde hij zelfs zijn pols uit de kom! Maar hij bleef duwen. Ik zat op dat moment volledig in mijn eigen wereld. De kleine man sliep gelukkig, we kregen namelijk echt niemand bereikt. Maar het is zo gelukt. Ik was erg blij toen de vroedvrouw voorstelde om in bad te gaan. Ik ging nog een laatste keer naar het toilet en ging toen het warme water in. Ondertussen belde ze ook haar collega op om erbij te zijn. Als ik moet gokken was dat rond 3 uur.

In bad

Wat een opluchting, dat water. Al was de tegendruk in mijn rug nog steeds nodig. En het duurde niet meer lang tot ik ook niet meer stil kon blijven. (Op dat moment besefte ik het echt niet, maar ik was achteraf maar wat blij dat we de buren hadden ingelicht dat ik thuis zou bevallen, in een kamer die grensde aan hun huis.) Ik veranderde na een tijdje van houding. Na lang op mijn knieën zitten wilde ik gewoon hangen, naar achter, in de armen van mijn man. En schreeuwen, kreunen, zingen (ja dat heb ik echt gedaan), … tijdens de weeën. Tussenin vond ik de tijd zelfs om me te excuseren dat ik zoveel lawaai maakte! Ik vond ook dat “schudden met mijn vetjes” (ik pakte mijn benen vast en schudde en rammelde ermee tot de wee over was) enorm hielp tegen de pijn, net als bijten in een washandje. (Ik werd dan ook erg hysterisch als door mijn eigen geschreeuw het washandje uit mijn mond viel. Ach, veel kan je daar op zo’n moment niet aan doen, nietwaar.)

Het laatste uur gebeurde iets wat niemand zag aankomen. Ik was zo uitgeput, moe van al die uren, dagen zonder slaap. Tussen de weeën door viel ik gewoon in slaap! Op een bepaald moment snurkte ik zelfs hoorde ik achteraf. Oeps! Ik ben er vrij zeker van dat dat nog bij weinig mensen is gebeurd, haha! Maar ok. Het einde was in zicht. Ik kon niet meer, ik was echt op.

Gebroken vliezen

Ik vroeg op een bepaald moment of ze mijn vliezen konden breken. Al wilde ik echt dat alles natuurlijk gebeurde, op een bepaald moment gaat het gewoon niet meer. Ze hebben me wel nog 2 weeën (en dus 2 microslaapjes) laten nadenken of ik dat echt wilde, maar ik was er zeker van. Het moest vooruit gaan nu. De spulletjes werden klaargelegd op het bed, want voor deze ingreep moest ik wel uit het bad komen. Nog een wee later werd ik uit bad geholpen (alles deed gewoon pijn dus alleen was het nooit gelukt) en kroop ik op handen en knieën op het bed. En wonder boven wonder *splash* braken toen mijn vliezen vanzelf! Ik was zo opgelucht! Maar ik kreeg zo een druk, ik was bang dat ik naar de grote wc moest! Dat riep ik blijkbaar ook uit! Maar de vroedvrouwen zagen dat het iets helemaal anders was dat daar zat te duwen. Ik kreeg te horen dat als ik graag in bad wilde bevallen ik NU terug moest. Dus de wee afgewacht en hup daar ging ik.

Op handen en knieën zat ik in in bad. Ik wilde graag alles zelf doen had ik op voorhand gezegd. Na de eerste perswee was het hoofdje al geboren. Daar heb ik een paar prachtige foto’s van (die ik om overduidelijke redenen niet zal publiceren). Snel werd gecontroleerd of de navelstreng niet om het nekje heen zat. Gelukkig niet! Nu kon ik weer alleen verder. Slechts een wee later was het zover! Ik had mijn kleintje in mijn handen! Een klein, prachtig meisje. Wat een emotioneel moment! Ik hield haar nog even onder water (zolang ze nog niet had geademd was dat geen probleem, ze was nog steeds via de navelstreng en placenta met mij verbonden) voor ik haar op mijn borst legde. Eindelijk! Na al die uren was mijn dochter geboren.

De gegevens

Op 6 jullie, om 05u05 veranderde alles wat we kenden. Ons klein buikwondertje besloot om ons eindelijk te vergezellen op deze wondermooie wereldbol. 113 uren hebben we gewacht van zaterdagmiddag tot donderdagochtend. Met 4 kilo rond en 51,5 cm hebben we een prachtige dochter gekregen die ons leven weer een stukje mooier maakt. Ze zal luisteren naar de naam Lena Paula Elise. (Lena is haar roepnaam.)

We besloten om nog even het geslacht en haar naam geheim te houden zodat onze naaste familie en vrienden het zelf konden komen ontdekken. Pas zaterdagavond 8 juli hebben we dit openbaar gemaakt.

Nog een “detail” over de bevalling, we kozen voor een lotusgeboorte. Dat wil zeggen dat de navelstreng en placenta verbonden blijven tot de navelstreng vanzelf loslaat. Wil je hier meer over lezen? Binnenkort schrijf ik hier een stukje over!

Wat vinden jullie van onze naamkeuze? Wij zijn alvast dolgelukkig! 

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik –> hier <– om er naartoe te gaan.