Dat ik de laatste tijd weer veel minder actief ben zal iedereen die mijn blog een beetje volgt wel opgemerkt hebben. Ik heb de laatste tijd een klein beetje bijgehouden hoe het met me gaat. Deze fragmentjes wil ik nu met jullie delen zodat het wat duidelijk is hoe dit komt.

Fragment 1:

Dat het al een tijd niet meer goed gaat met mij had ik al wel door. Ik ben over alles heel erg emotioneel, positief of negatief. Ik heb nergens meer energie voor en kan uren en uren slapen zonder resultaat. Dit alles probeer ik naar buiten toe niet te laten merken, ik doe alsof alles prima in orde is. Dit lijkt te lukken maar zorgt voor veel frustraties bij mezelf en mijn omgeving. Ik ben erg prikkelbaar, kan uit het niets ontploffen. De kleinste dingen zijn genoeg om mijn humeur om zeep te helpen. Verder sluit ik me af van anderen. Uit mezelf initiatief nemen is erg moeilijk, dat doe ik maar even niet. Ingaan op uitnodigingen dan weer al te graag. Alleen voor de kindjes ga ik door het vuur. Als er iets is waarvan ik weet dat het voor hun goed zou zijn doe ik er alles aan om dat te bekomen.

Fragment 2:

“Ik ben nog steeds niet in orde, voel me totaal machteloos over mijn gevoelens en voel dat ik hormonaal helemaal in de war ben. Ik voel me ook een slechte mama, of doe in elk geval alles wat ik kan om te voorkomen om dit te zijn.” Maar ik wist niet hoe ik me moest of kon voelen hierbij. Tot ik deze gevoelens aanbracht bij mijn psychologe. Zij liet voor het eerst postnatale depressie vallen. Of ik geen bloedtest kon laten doen zodat dit kon worden nagekeken. Toen ik de eerste keer ben bevallen ging het ook niet goed en heb ik na een tijd moeten toegeven dat ik er echt wat aan moest doen. Alleen is er toen geen bloedtest gedaan. Deze keer lijkt het nog een stuk minder te gaan. En ik voel dat ik steeds verder weg glijd. Ik sprak hierover ook met een heel goede vriendin. Na dat gesprek ging ik ook nadenken en kan ik nu ook een link leggen met het donkere, grauwe weer. Dat doet ook geen goed natuurlijk, zeker niet als het al minder gaat. Enkele vriendinnen en familieleden weten wat er speelt, maar ik vertel het nog niet aan iedereen. Dat komt nog wel.

Fragment 3:

Hier en daar breng ik iemand op de hoogte van wat er – waaschijnlijk – scheelt. Nog een paar dagen tot de bloedname die kan bevestigen (of ontkrachten) dat mijn hormonen toch niet helemaal in orde zijn. Ik ben zelfs fysiek ziek als ik eraan denk wat deze woorden met me doen. Postnatale depressie. Ik snap het niet, want behalve dat het uitgesproken is gaat het niet veel slechter met me op die korte tijd. Hopelijk betert dit weer snel. Want met ziek zijn kan ik niet goed voor de kindjes zorgen. En dat geeft dan weer gedachten over een minder goede mama zijn, wat me nog minder in staat laat om goed voor hun te kunnen zorgen. Nu ik de woorden zo neertik merk ik dat ik mezelf heel erg distantieer van mijn gedachten, dat ik bijna naar iemand anders lijk te kijken om de situatie te beschrijven. Maar schrijven doet me goed. Mijn hoofd is weer wat leger. Mijn maag helaas ook.

Fragment 4:

De bloedresultaten zijn binnen. Ik ben geen dokter, ik kan alleen navertellen wat mijn huisarts me heeft verteld. Mijn excuses als er iets niet helemaal klopt. Mijn parathormoon (PTH) staat te laag. Dit zou komen door te veel inname van calcium. Dat probeer ik nu dus een beetje te beperken. Resultaat hiervan is dat mijn vitaminen te laag zijn, in het bijzonder vitamine D. Ik neem nu supplementen in de hoop dat het snel weer beter gaat. Dit alles heeft invloed op mijn gemoedstoestand. Hierbij komt ook het donkere weer, de eenzaamheid, de zorgen over werk/geld, …

Binnenkort heb ik weer een afspraak bij de psychologe. Ik kijk er dit keer nog meer naar uit dan anders. Want ik heb veel met haar te bespreken. Ik hoop het nieuwe jaar te kunnen ingaan met een schone lei, maar dit jaar gaat er op de blog niets meer verschijnen denk ik. Wat dan wel weer is, is dat mijn kindjes me er doorheen helpen. Daar ben ik ze zo enorm dankbaar voor. Al de liefde in de wereld heb ik voor hun. Verder blijf ik me zo vrolijk mogelijk gedragen naar de buitenwereld toe, als kost me dat enorm veel energie. Het komt uiteindelijk wel weer op zijn pootjes terecht. Fake it ‘till you make it, right?

Hoe gaat het met jullie?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.