Overal om ons heen zien we koppels die een nieuwe zwangerschap aankondigen of vrouwen die op het punt staan om te bevallen of net bevallen zijn. En als ik zeg “overal” dan overdrijf ik niet. Ik ben uiteraard dolgelukkig voor hun en gun ze het mooiste, liefste maar vooral gezondste kindje wat ze zich kunnen voorstellen. Maar ergens zit er toch dat gevoel van mij dat knaagt. Rammelende eierstokken. Want ja, hier is nog een baby meer dan welkom.

Dat zal – alleszins toch niet bewust – nog niet voor de eerste tijd zijn. Met een peuter die net naar school gaat en heel druk bezig is met zindelijk worden (de allereerste keer kaka gedaan op het potje, hoera!) en een baby die over een dikke maand een jaar wordt is het hier in huis druk genoeg. Tel daar onze beestenboel bij en het is duidelijk dat we eerst wat meer tijd nodig hebben om de huidige situatie te laten evolueren naar een goed geoliede gezinsmachine voor we aan uitbreiden denken.

Het is niet gemakkelijk, die rammelende eierstokken. Vooral niet als iedereen meteen met de vraag komt “ben je zwanger?” als ik een klein pijntje heb of wat misselijk ben. Alsof dat de enige reden kan zijn en alsof er meteen een baby moet komen als ik uitdruk dat er nog eentje welkom is. Toegegeven, na ons wonder met Lena’s zwangerschap (het hele verhaal daarrond lees je hier) is er veel mogelijk, maar toen had ik een heel sterk onderbuikgevoel dan uiteindelijk bevestigd werd en dat nu ontbreekt. Ik geloof er dus niks van dat het nu zo zou kunnen zijn.

Ik zou heel graag bewust zwanger willen worden. Niet door de pil heen en niet omdat mijn cyclus er nog niet terug is. Maar gewoon omdat Jelle en ik het beide graag willen en er actief voor gaan. Op het moment dat we voelen het aan te kunnen, er de emotionele en financiële ruimte voor hebben en ons leven helemaal op de plek hebben waar we het willen. En dan maar hopen dat het ons nog gegund is.

Nog even samengevat is de wens voor een babietje zeer sterk aanwezig maar wint de realiteitszin het momenteel nog even van de droom. Laat ons onze twee (B)engeltjes maar even met hun twee verder begeleiden op hun beginnende pad van het leven. En we zullen het wel merken als het juiste moment daar is.

Aan alle mama’s die zwanger zijn of net zijn bevallen: Een heel dikke proficiat. Geniet ervan met heel jullie wezen. En voorlopig kijk en geniet ik graag met een klein steekje van jaloezie mee van jullie prachtige wondertjes.

Herken jij dit gevoel van een – al dan niet voorlopig – incomplete kinderwens?

Liefs,

Dorien

(Oh ja, deze foto is van mijn eigen buik, toen ik zwanger was van Pietertje)

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.