Tegenwoordig zie ik ze overal. Baby’s met gepiercte oren. Hoe jonger hoe beter zelfs. Twee kleine knopjes of ringetjes. En het beperkt zich niet tot de meisjes. Nee hoor, ook jongetjes moeten eraan geloven. Het liefst als ze drie weken oud zijn. Hoe moeten ze er anders ooit aan wennen, toch? Ik vind het niks, zo’n gepimpte baby. Je geeft ze ook geen neus- of wenkbrauwpiercing, of wel dan. Mijn dochter zal heus wel gaatjes krijgen als ze die wil – mijn zoon overigens ook hoor, moest hij daar op staan. Ze zal dan oud genoeg zijn om zelf te kiezen. En nee, lieve mama’s, dat is niet als ze drie is. Toen ik drie was wilde ik knaloranje muren met paarse bollen. Die kreeg ik niet, maar zelfs al was dat zo, dat is niet voor altijd. Tot die tijd zullen clipoorbellen wel volstaan. Die kreeg ik ook niet trouwens. Er zijn meer dan genoeg meisjes die nooit gaatjes wilden en er nu mee lopen. Littekens, op elk oor één. Omdat mama en papa het zo schattig vonden. Gelukkig voor hun denken niet alle meisjes zo. Nee. Een keuze als deze kan je maken als je een jaar of zeven bent. Zes kan ook nog, als het echt moet. Maar toch geen kleuter? Laat staan een baby, die kiest nergens voor. En al helemaal niet voor schattigheid door toevoeging van accessoires. Ik vind er trouwens niets schattig aan. Maar tegenwoordig zie je ze overal. Baby’s die geen keuze kregen over hun gepiercte oren.