De ene keer is het een groter drama dan de andere, maar van een leien dakje gaat het nooit. Nagels knippen is niet iets dat als plezierig wordt ervaren door mijn kinderen. Het lijkt wel een angst die ze hebben opgelopen, al zou ik niet helemaal weten waar die vandaan komt. (Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik ooit, heel lang geleden, de allereerste keer dat ik hun nageltjes ging knippen – noem me een slechte moeder maar het gebeurde zelfs bij allebei – misschien eens een klein stukje babyvel tussen het knippertje had zitten. Maar met zo een klein babytje was het zo ongelofelijk moeilijk om die wriemelende handjes tegen te houden. Mijn schuldgevoel begint stilaan af te nemen.) Maar aangezien Pieter al van mini af aan de gewoonte heeft om met mijn onderlip te spelen als hij moe is, en Lena aan mijn keel, borst of tepel krabt tijdens het drinken is het toch iets waar we echt niet onderuit kunnen. Om maar te zwijgen van de kleine broer/zus-akkefietjes die de kop beginnen opsteken zo nu en dan.

“AUW mama, dat doet pijn. Niet doen!” wordt er al geroepen nog voor ik met de knipper in de buurt ben. Dus gaan we op zoek naar manieren om af te leiden – zo gaat de tv al wel eens aan, gaan we buiten in het gras liggen om vliegtuigen te zoeken (pro-tip: niet doen als het regent, dan word je nat) of gebruiken we eens de grote-mensen-nagelknipper, en voelt Pieter zich heel groot en stoer – en alternatieve houdingen om ze vast te houden zodat het toch een beetje leuk lijkt. Zo wordt het al snel een two-man-job. Maar kijk, als het rustig kan als Pieter op zn kop hangt terwijl ik z’n teennagel knip, neem ik die nagel die mijn oog in vliegt er wel bij. Helaas komen we bij Lena nog niet veel verder dan knippen tijdens het aanleggen of een houdgreep. Of heeft iemand tips voor het omkopen van een dreumes?