Nee, helemaal niets zorgwekkend wat ik hier ga vertellen. En ook niets abnormaal. Maar er is geen ontkennen meer aan, ik ben moe. Een groot deel daarvan heeft te maken met het overstappen naar fulltime werken – in tegenstelling tot de parttime die ik hiervoor deed – en dat combineren met die twee energievretende donderstenen die mijn leven tegelijk zo veel vreugde geven.

Ik merkte het vorige week ook al een beetje op maar deze keer nog meer. Waar ik door de werkweek (woensdag tot zondag) eigenlijk geen problemen heb met slapen en vermoeidheid – wel met pijnlijke voeten – kan ik in mijn “weekend” (maandag en dinsdag dus) echt geen pap meer zeggen. Ik moet zeggen dat ik het misschien een klein beetje onderschat heb, om 38 uur te werken en het huishouden en die twee (B)engeltjes te verzorgen. Ik doe het allemaal met heel veel liefde, vind mijn werk het leukste wat ik tot nu toe gedaan heb en zou mijn kindjes voor geen geld ter wereld willen missen.

Gelukkig is mijn lieve man ook thuis op de dagen dat ik er ben. Zo doen we het echt met zij tweetjes. Ik zou niet weten hoe ik het alleen zou moeten doen. (Respect voor alle ouders die het wel op hun eentje doen, nu nog meer dan ik al had.) En ik merkte bij mijn vorige tewerkstelling ook dat ik zeker een maand heb moeten wennen aan het nieuwe ritme en de vele uren (van 0 naar 19) rondlopen en werken. Dus wie weet kijk ik er over een aantal weken weer heel anders en frisser tegenaan!

Waar het op neer komt is dat ik moe ben. En dat is helemaal ok. Want nu laden mijn batterijtjes lekker weer op om woensdag fris aan een nieuwe week te beginnen. En waar ik met dit verhaal naartoe wil? Helemaal nergens. Maar nu is het van me af geschreven en kan ik weer vrolijk verder met mijn dag.

Heb jij nog een tip tegen vermoeidheid?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.