Af en toe heb ik de nood om even te schrijven over dingen die me bezig houden en waar mijn hoofd maar over blijft malen als ik in bed lig. Het zijn niet per se dingen die met elkaar te maken hebben, eerder een hoop gedachten door elkaar. Dit is zo een van die momenten.

Op het werk ben ik zo gelukkig in wat ik doe, en voel ik me steeds meer op mijn plek. Alleen gebeuren er hier en daar nog wel eens dingen die ik moeilijk vind. Een extreem voorbeeld hiervan is een – slaande – ruzie tussen klanten, waar ik tussen moest komen. Geen gemakkelijke situatie, waar zelfs politie bij kwam kijken. Op het moment zelf voelde het niet aan als iets waar ik moeite voor moest doen, maar achteraf kwam de ontlading. Eerst al ter plaatse, maar vooral toen ik ’s avonds in de zetel neerplofte. En nu spookt het ook nog regelmatig door mijn hoofd.

Al jaren merk ik door het mamazijn dat enkele vriendschappen verwateren. Daar word ik echt verdrietig van. Vaak gaat het dan toch over mensen die ik al jaren lang ken, maar door gebrek aan tijd, andere fasen in het leven of verschillende visies bijvoorbeeld groei je op een gegeven moment toch uit elkaar. Op momenten dat deze gedachten heel hoog komen te zitten word ik extra blij/gelukkig als ik door stom toeval weer eens iemand tegenkom op een onverwachte plek. Zoals onlangs op de bus. Erg leuk! Mijn dag was instant weer goed!

Recent namen we afscheid van mijn grootoom. De nonkel van mijn papa. Zoals toen ook iemand van de familie al zei, het voelt zo onwerkelijk. Alsof hij er gewoon weer bij zal zijn met kerstmis. Ik heb zelf het gevoel dat het echte besef dan pas zal komen. En al heb ik de tranen die er kwamen gewoon laten rollen, dit zullen zeker niet de laatste zijn. Het is zo oneerlijk. Maar de herinneringen zijn talrijk en van onschatbare waarde. En totaal ongerelateerd maar eigenlijk ook heel erg bijpassend: Kan iemand me leren “wiezen”?

Sinds enkele weken word ik geconfronteerd met mijn verleden. Het verleden waar ik jaren geleden afscheid van heb genomen, waardoor ik ben beginnen bloggen, waardoor ik jarenlang in behandeling ging bij een psychologe. En nu komen alle herinneringen weer terug naar boven. Misschien laat ik het te dicht bij mezelf komen. Maar een stuk in mij kan het niet toelaten om een ander dezelfde fouten te laten maken die ik ooit maakte als ik de kans heb om haar te beschermen. Het kost me bergen aan energie, maar de hoop dat het wat oplevert is groot. Opnieuw komt nu ook het besef hoeveel meisjes en vrouwen in een soortgelijke situatie terecht komen en hoe gemakkelijk dat gaat. De signalen van gevaar zijn voor de omgeving vaak al snel zichtbaar, maar zelf merk je ze pas op als het al lang te laat is.

Ben ik wel een goede mama? Doe ik wel werkelijk alles wat ik kan om mijn kinderen de best mogelijke kindertijd én toekomst te geven? Zou ik niet beter in het weekend thuis zijn, om zo meer tijd met hun door te brengen? (Al kan ik nu wel door de week regelmatig Pieter naar school brengen en/of halen, en is Lena door de week veel thuis met mij.) Zou ik niet beter na een lange, vermoeiende werkdag nog met de kindjes spelen in plaats van me in de zetel te ploffen en blij zijn dat ze slapen? (Al hebben ze natuurlijk hun nachtrust nodig en moet ik ook een beetje ontspannen als zij slapen.) Krijgen ze wel genoeg aandacht, liefde, knuffels, … ? Allemaal dingen die door mijn hoofd spoken.

De sint-kwestie. Iets waar ik al jaren over denk, maar nu Pieter 3 is en naar school gaat toch wel heel belangrijk om over na te denken. Waar ik altijd heel zeker over ben geweest is dat ik niet wil meegaan in de leugen. Wel wil ik de kindjes kritisch laten nadenken als ze vragen hebben en tot die tijd in het midden laten hoe de situatie zit. Dus niet ontkennen maar er ook niet vingerdik op leggen wat de waarheid is. Dan gaat het nog over cadeautjes. Natuurlijk geven wij ook cadeautjes en mag er schoen gezet worden. Om te beginnen omdat ik niet wil dat mijn kind uit de boot valt op school, maar ook omdat het gewoon leuk is. Maar dan. Wat is leuk om te geven? Voor Pieter, maar ook voor Lena? Ze hebben al zo veel! En het budget is natuurlijk niet eindeloos, met Pieters verjaardag die net geweest is en dan nog kerstmis en Jelle’s verjaardag die voor de deur staan. Een dure periode, dat is het in elk geval.

Wat doe jij als je met bepaalde gedachten blijft zitten? Praat je erover, schrijf je ze neer, … ? Of blijf je er gewoon mee zitten?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.