Het is stil geweest in Geitenwollensokkenland. En met goede reden. Het ging namelijk echt niet goed met mij de afgelopen dagen. En nu gaat het eindelijk goed genoeg om mijn verhaal op te schrijven en met jullie te delen. Want wat is er nu precies gebeurd? Een lang en volledig overzicht, met woorden als “tepel” en omschrijvingen van overgeven, om een compleet beeld te scheppen. Geen foto’s, om het jullie visueel te besparen wat een ellende de voorbije week is langsgekomen.

Ik lag plat met een borstontsteking. En dan nog eentje om u tegen te zeggen. Al was ik er gelukkig wel snel bij. Ik voelde op het werk “iets” opkomen. Pijn en een harde plek in mijn oksel, precies het gevoel van een blauwe plek. Maar hoe kwam dat daar op die plek terecht? En daarbij had ik wat hoofdpijn (niets bijzonder aangezien ik wel vaker migraine heb die stilletjes opkomt, dus daar bereidde ik me alvast op voor) en was ik misselijk. Voor de rest viel het allemaal nog wel mee, maar ik maakte me toch een beetje zorgen. Al deed ik er wat luchtig over en maakte zelfs wat grapjes met de collega’s over de ernstige ziekten die ik volgens dokter Google waarschijnlijk allemaal zou hebben als ik de symptomen zou opzoeken. Borstontsteking staat daar ook bij dus dat plantte wel een zaadje in mijn gedachten.

Redelijk snel daarna breidde de pijn zich uit naar mijn borst en zo door naar mijn tepel. Mijn hoofdpijn werd erger en ik begon precies wat verhoging te krijgen. Ook nadenken ging niet meer helemaal helder. Iets wat mijn vermoeden van borstontsteking toch deed toenemen. Gelukkig had een lieve collega een paracetamol voor mij, voor de hoofdpijn en temperatuur. Toen ik tijdens een toiletpauze snel even keek zag ik ook dat er roodheid gevormd had op mijn borst. En mijn tepel begon ook pijnlijker te worden. Nog steeds durfde ik natuurlijk mezelf niet te diagnosticeren, ik ben geen arts en had nooit eerder een borstontsteking. Wel merkte ik op dat ik het ijskoud had, al de hele dag.  Ik dacht dat het aan de temperatuur in het filiaal lag, maar achteraf bleek dat aan de koorts te liggen. We rondden de dag op het werk af en ik nam mezelf voor om de volgende ochtend meteen naar de huisarts te gaan. Thuis bleek dat ik al over de 40°C koorts te hebben. Gewapend met een nieuwe paracetamol kroop ik onder de lakens.

Na een nacht bibberen van de kou (onder 5 dekens – 3 dons en 2 fleece) ging ik toch maar naar de dokter. Ik leek de koorts wel te hebben uitgezweet, maar in het kantoor van de huisarts ging ik van 36°C (wat normaal is voor mij) naar 37,7°C. Een enorme stijging dus op korte tijd. De huisarts haalde er een collega bij om zeker te zijn en stelde niet enkel een borstontsteking, maar ook een tepelontsteking vast. Via een tepelkloof, die ik eerder opliep is er een infectie opgestegen naar mijn lymfeklieren. Dat was de pijn die ik in mijn oksel voelde opkomen de dag ervoor. Van hieruit is dit uitgestreken naar mijn borst (een inwendige ontsteking) en mijn tepel (een huidinfectie). Mijn borst was ondertussen vuurrood en mijn tepel steenhard. Echt pijnlijk, ik kon de tranen zelfs met moeite bedwingen toen de artsen eraan kwamen om alles te onderzoeken. Antibiotica werd opgestart en ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog.
(Voor wie het niet weet, alles met borsten enzo is ook gynaecologisch.)

Ik besloot alsnog te gaan werken, op dat moment was mijn temperatuur ondertussen gestegen naar 38,8°C maar het leek me de goede kant op te gaan tegenover de temperatuur die ik de avond ervoor ervaren had. Als ik de dag daarna nog over de 38°C zou zitten moest ik dringend naar het ziekenhuis aangezien de antibiotica dan niet meteen zou aanslaan. Anders kon ik gewoon rustig een afspraak maken en zo langs gaan. Ik heb wel een topteam om te bedanken voor hun super werk die dag, zonder hun zouden we nooit zo een goede dag gehad hebben. Dus bij deze, bedankt dames!

Fast forward naar de dag erna. Doodziek natuurlijk. Na opnieuw een bibberende nacht onder mijn toren van Pisa gemaakt van dekens en een temperatuur van opnieuw meer dan 39°C belde ik al snel naar het ziekenhuis. Of ik zo snel mogelijk terecht kon. (Want via spoed leek me toch nog een brug te ver.) Ondertussen meldde ik mezelf ook ziek op het werk, want nu ging het echt niet meer. Ik verdroeg geen licht meer, geen geluid, niets. Ook rechtstaan werd moeilijk, mijn bloeddruk leek echt niet meer in orde te zijn. Maar dat had waarschijnlijk eerder te maken met het feit dat ik ook al even niet meer kon eten. Van alles wat ik nog maar rook werd ik al misselijk en als ik dan toch wat at kwam dat er even snel weer uit. Zelfs zonder dat ik at kon ik niet al te lang zonder mijn emmertje. Tot gal aan toe. Auw! Totdat papa me kwam halen om naar het ziekenhuis te gaan deed ik dan ook niet veel, behalve in het donker in bed blijven liggen in de hoop de ondertussen ondraaglijke hoofdpijn weg te slapen en af en toe mezelf bijeen rapen om over te geven.

In het ziekenhuis voelde ik me niet echt op mijn gemak. En nog minder op mijn plaats. Tussen alle bolle buikjes en het geluid van gemonitorde babyhartjes leek ik met mijn doodzieke hoofd en onverdraagzaamheid voor licht echt uit de toon te vallen. Het licht stoorde me ook nog eens mateloos en helaas liep de afspraak – zoals meestal in het ziekenhuis – een hele poos uit. Toen ik dan toch aan de beurt kwam werd mijn – nog steeds knalrode – borst opnieuw onderzocht. En een specialist werd erbij gehaald. Er werd geen abces gevoeld. Gelukkig! Want daar was de huisarts wel bang voor. (Dat zou betekend hebben dat ze met een naald moesten draineren, dus daar zat ik echt niet op te wachten.) De ontstekingen die ik had werden wel bevestigd. En mijn medicatie werd nog wat aangepast. Een echte bom, om maar zo snel mogelijk aan te slaan. Opname wilden ze (en ik) het liefst vermijden, dus moest het straf zijn. Als mijn thermometer de dag daarna nog steeds meer dan 38°C zou aangeven moest ik wel onmiddellijk via spoed binnen. Dan zou de kans groot zijn dat de infectie via mijn lymfeklieren verder zou verspreiden en dat is foute boel. (Spoiler: Dat was niet nodig.)

De volgende dagen bracht ik in bed door. In het donker, in stilte en veel slapend. Eten kon ik nog steeds niet echt doen. Enkel een beetje boullion kon ik binnen houden. Verder dronk ik op doktersadvies Aquarius, om toch iets in mijn maag te hebben. En ik sliep enorm veel. Wat er natuurlijk in resulteerde dat ik ’s nachts geen oog meer dicht deed.
Woensdag werd ik ziek. Maandag ging het voor het eerst iets beter. Rechtop zitten ging nog steeds niet, maar ik verdroeg voor het eerst terug een beetje licht en geluid. Voor het eerst kon ik weer een klein hapje eten. Het was erg welkom, zo hadden we op oudejaarsavond toch een klein feestje met hapjes. En gingen we het nieuwe jaar in met een iets beter gevoel.

Nu ik dit schrijf zijn we woensdagavond. En durf ik zeggen dat het oké gaat. Ik kan weer eten en ben voor het eerst naar buiten geweest. (Het kleine familiebezoekje op nieuwjaarsdag daar gelaten, maar daar moest ik niets doen behalve van auto naar stoel en weer terug verhuizen.) Niet alleen, maar samen met mama. En dat ging best goed. Ook kan ik terug normaal eten. Geen misselijkheid meer. Mijn hoofdpijn is volledig weg, wat echt het beste nieuws is. Ik ben nog steeds wat versuft, wat aan de medicatie zou liggen. Om het nog even over mijn borst te hebben, die heeft ook zijn normale kleur terug. Mijn tepel is ook zo goed al genezen, al wacht ik uit veiligheid nog even met voeden aan die kant zodat zeker alle infectie verdwenen is en ik de kindjes zeker niks kan aandoen. Tot vrijdag ben ik nog thuis, maar ik kan nu ook echt zeggen dat ik er weer naar uit kijk om in het weekend terug te gaan werken. De muren komen iets te veel op me af hier binnen. Van thuis uit kon ik gelukkig ook alweer wat kleine dingetjes voor het werk doen. Ik voelde me vandaag toch niet meer compleet nutteloos.

Bij deze kan ik zeggen dat ik mijn eerste – en hopelijk laatste – borstontsteking overleefd heb en weer bijna klaar ben om actief deel te nemen aan het normale leven. En daar ben ik verdorie blij mee! Zo ellendig als ik me nu gevoeld heb, heb ik me nooit eerder gevoeld. En ik hoop dat het nooit meer zo ver moet komen.

Heb jij ooit een borstontsteking gehad?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.

(Afbeelding via stockfreeimages.com)