De momenten dat Lena op mijn schoot in slaap valt zonder haar “titi” zijn enorm zeldzaam. Maar wat voel ik me speciaal als het dan toch een keer gebeurd! Dat ze eindelijk haar rust bij mij kan vinden. Want eerlijk, het doet wat met je als je baby een papaskindje blijkt te zijn.

Natuurlijk is het fijn dat ze zo gehecht is aan haar papa, dat is ook iets wat ik alleen maar toejuich. Maar het had voor mij ietsje meer in balans mogen zijn. Nu word ik vaak echt afgewezen door onze jongste telg. En zodra papa ’s avonds thuis komt heeft ze alleen maar oog voor hem. Is het eerlijk om te zeggen dat ik daar wel een beetje jaloers op ben? Ik denk het wel.

Wie weet slaat dat op een dag nog helemaal om (al durf ik daar niet al te veel op te hopen als ik naar zowel mezelf als mijn zus kijk, wij zijn nu op volwassen leeftijd nog steeds beide enorme papaskindjes – al was dat voor een van ons ooit anders als kind) maar dat zien we dan wel weer. Voor nu leg ik me erbij neer dat ik het grootste deel van de tijd moet genieten van het uitzicht van mijn man die met zijn dochter knuffelt.

Eerlijkheid gebied me wel te zeggen dat met de tijd er steeds meer momentjes komen dat we samen gewoon knuffelend kunnen liggen in de zetel, zonder dat er de hele tijd aan mijn t-shirt wordt getrokken. Niet dat ik hiermee wil zeggen dat ik klaar ben om de borstvoeding overboord te gooien. (Zowel ik als Lena zijn hier nog niet klaar voor denk ik. Maar het is ook fijn dat ik niet meer alleen borst ben voor haar.) Die momentjes zijn alsnog erg kort. Al doet dat er niet toe natuurlijk. Knuffels zijn knuffels.

Nu de snottermomentjes weer een hoogtepunt bereiken – de verkoudheid is enorm aanwezig bij ons thuis – doet het me nu wel wat pijn om haar zo te zien maar haar niet te kunnen helpen. Puur omdat ze zelf niet wil dus. Maar het breekt mijn hart om haar zo zielig te zien. Een klein snotterend hoopje ellende met momenten. Tot ze haar “titi” wil dus, dan is ze daar hoor. En dan ben ik dankbaar dat ik toch dat nog voor haar kan doen. En zoals ik eerder al zei, hoop ik stiekem een klein beetje dat ze toch nog ooit een beetje een mamaskindje zal worden. Zo heel af en toe.

Wat is jullie ervaring met papaskindjes?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.