Ik ga verder met het verhaal van Lena’s operatie. Als je het eerste deel nog niet gelezen hebt kan je hier even klikken om daarheen te gaan.

We zijn nog steeds maandagavond en werden door de huisarts doorverwezen naar de spoedeisende hulp in het ziekenhuis. Op spoed aangekomen moesten we gelukkig niet heel lang wachten op de verpleegster van triage. Daar werd nog eens de temperatuur genomen – 39°C – en werden we doorverwezen naar een andere wachtzaal. Daar zaten we toch een dik half uur, met ondertussen een zeurende peuter. Het begon al erg laat te worden en we hadden nog niet gegeten. Gelukkig zaten de tablet en een halve zak chips nog in mijn tas. Zo kon ik haar toch nog een beetje bezig houden.

Na al die tijd mochten we dan toch naar een box op spoed. Daar kwamen met telkens een kwartiertje tussenpauze een verpleegkundige, de assistent arts, de spoedarts en opnieuw de assistent langs. Telkens opnieuw deden we ons verhaal. Tot we uiteindelijk van de assistent te horen kregen dat we naar een andere afdeling moesten, NKO. Een logistiek medewerker van het ziekenhuis bracht ons naar daar. Gelukkig is dat ’s avonds laat geen al te drukke afdeling en zagen ze dat Lena best moe was, dus ging het daar wel snel vooruit.

Bij NKO zagen we een andere verpleegkundige en de assistent NKO. Opnieuw werd naar een foto van het mondje gekeken waarop nu wel duidelijk was dat het stukje tand dat nog in het tandvlees zat de boosdoener was en aan het ontsteken was. De zwelling zou komen van etter die opgehoopt zat in de kaak. Deze assistent was ongelofelijk lief en geduldig met Lena, maar ze had liefst wel dat ze in slaap gedaan werd zodat de kaakchirurg goed kon kijken wat er aan de hand was en de wortel en het etter kon verwijderen. De operatie werd enkele dagen later gepland, op donderdag.

De dag voor de operatie werden we nog even bij de anesthesist verwacht om te kijken of Lena ergens allergisch voor was. Ook moest ik tekenen voor toestemming dat ze haar zouden in slaap doen en opereren. Hier werd ze gemeten en gewogen – om de juiste dosis slaapmedicatie te kunnen berekenen en werden nog eens alle gegevens gecontroleerd. Omdat ze dit allemaal dubbelchecken moesten we zowel bij een verpleegster als bij de anesthesist zelf komen om wederom het hele verhaal te vertellen. Alles voor onze kinderen zullen we maar zeggen, al was ik het vertellen nu wel een beetje moe.

Donderdagochtend moesten we om 7u10 aanwezig zijn in het ziekenhuis. Lena moest nuchter zijn vanaf middernacht, met uitzondering van melk en water, die mochten tot 2u in de ochtend. Dat vond ze dus niet leuk – Lena drinkt normaal rond 4u nog een flesje – waardoor we met een slechtgezinde peuter in het ziekenhuis aankwamen. In elk geval werden we snel geholpen en konden we naar onze kamer in de dagkliniek.

Eenmaal op de kamer mocht Lena haar operatiekleedje aan, en een speciaal kapje op haar hoofd. Dat vond ze wel erg grappig. Toen ook ik een pak aan mocht doen en een kapje mocht opzetten moest ze zelfs erg lachen. “Gekke mama”, kreeg ik te horen. Maar dat pak moest ik aan om mee te mogen tot in de operatiekamer. Tot ze helemaal sliep mocht ik bij haar blijven, dat stelde mij dan ook weer gerust.

Onderweg naar de OK mocht Lena in haar bedje zitten terwijl ze ermee door de gang reden. Zo trots, alsof ze een echte koning was, zat ze in haar bedje rond te kijken! In de zaal keek ze ook goed rond, want alles moest ze natuurlijk gezien hebben. De pediatrische verpleegkundige stelde haar meteen op haar gemak. Ze mocht even spelen op de tafel met de hartslagmeter en toen was het tijd voor de narcose. Ze is super rustig in slaap gevallen, ik had haar op voorhand verteld wat er zou gebeuren als we in de gekke witte kamer kwamen en ze is gewoon gaan liggen met het maskertje dat de dokter aangaf en dat was dat. De dokter zei dan ook dat kindjes die rustig in slaap vallen vaak ook rustig wakker worden. (Spoiler: dat was ook zo!)

Het ergste was dat kleine lichaampje moeten achterlaten in die grote, felverlichte kamer vol mensen in groene pakken. En je weet wel dat ze in goede handen is, maar toch viel er een gevoel van leegte en machteloosheid over me. De operatie zou maximum een half uurtje duren, maar volgens de verpleegster zou het zelfs maar een kwartiertje in beslag nemen. En ik had aangegeven meteen bij haar te willen als ze op de uitslaapzaal kwam, in plaats van te wachten tot ze wakker werd. Je kan je dan vast ook wel voorstellen dat ik niet heel erg op m’n gemak was toen ik 45 minuten later nog steeds niets had gehoord. Net toen ik dan mijn paniekerige zelf aan het zijn was, en allerlei mensen ging berichtjes sturen over hoe ongerust ik was, kwamen ze me halen. Zo kwam een eind aan het langste uur van mijn leven.

Ik ben nog steeds niet klaar met mijn verhaal, maar na zo een lap tekst deel ik liever nog een derde stukje hierover.

Hebben jullie kindjes ook al eens een operatie moeten ondergaan? De welke?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.