Hey! Hallo! Fijn dat je na al die tijd toch nog de weg naar mijn kleine stukje internet hebt gevonden. Zoals beloofd, na een hele lange pauze, een verslagje van Lena en haar operatie. Het is een erg lang verhaal, dus ik splits het op in 2 delen om geen heel boekwerk neer te schrijven.
Wat er precies aan de hand was, hoe we dat hebben beleefd en hoe het nu met onze kleine Lena gaat lees je hier.

We keren voor het begin van ons verhaal terug naar een vrijdagavond, halverwege januari. De kinderen speelden op de speelkamer samen met een vriendinnetje dat bleef logeren. Regelmatig gingen we een kijkje nemen of alles goed ging. We wisten erg goed dat ze graag grenzen op zoeken en haalden al regelmatig een kindje van de kast af. (Die staat naast het ballenbad en we vreesden dat ze er zo zouden willen in springen.) Op een bepaald moment, ongeveer 30 seconden nadat mijn man ging kijken en zag dat alles goed ging, hoorden we Pieter schreeuwen “Lena hangt vol bloed!!!”. Mijn man rent meteen naar boven en brengt inderdaad een bloedende peuter mee naar beneden. Lena was in alle staten, mijn man was helemaal in paniek en ik was ook even van de kaart.

“Ok, het hoofd koel houden en eerst kijken wat er aan de hand is,” was het eerste dat er door mijn hoofd ging. Ik keek na waar het bloed vandaan kwam, dit bleek haar mond te zijn. Met mijn achtergrond in hulpverlening wist ik wel dat een mond enorm snel en veel kan bloeden, dus dat dat niet meteen het allerergste betekent. Maar Lena was zo over haar toeren dat ze alleen maar rustig werd aan de borst. Dat hebben we dan ook eerst een dik uur gedaan, tot ze weer wat gekalmeerd was en ik verder kon kijken. Pas toen zag ik dat er precies wat tandjes ontbraken in haar mond, maar ik zag ook enorme zwelling. Op dat punt was Lena weer rustiger, al wilde ze wel nog steeds aan de borst.

Ik denk dat we zo in totaal een drietal uur in de zetel hebben gezeten met ons twee, tot ze in slaap viel. Het ging wel door mijn hoofd om met haar naar spoed te gaan, maar het bloeden was gestopt en ze was rustig. Ik besprak het met een bevriende verpleegkundige en die raadde me aan om de volgende dag de tandarts van wacht op te bellen en daar even langs te gaan.

Zo gezegd zo gedaan, wij gingen op zaterdag langs bij de tandarts. Zij keek even in Lena’s mond en nam een kleine foto. Op deze foto was duidelijk te zien dat er 1 tandje weg was, en een tweede tandje afgebroken. Met in het mondje te kijken was daar namelijk geen tand te zien terwijl op de foto wel nog een stukje zat. Dit zou waarschijnlijk vanzelf wel loskomen hoorden we. Nog een belangrijk ding dat op de foto duidelijk werd is dat de kiemen van het volwassen gebit niet beschadigd waren. Dus daarmee komt het wel goed! De tandarts belde voor de zekerheid ook even naar het ziekenhuis om te overleggen met de kaakchirurg, maar deze zei dat een grote foto van de hele kaak nemen niet echt mogelijk was, een kindje van 2,5 jaar kan niet lang genoeg stilzitten om zo’n foto te laten slagen. Dat haar gezicht nog dikker ging staan de dag erna was wel normaal. Maar als de zwelling daarna niet afnam gingen we best even naar de huisarts.

De komende dagen had Lena’s gezicht alle kleuren van de regenboog. Regelmatig kwam er nog wat bloed van de wondjes af, dat vervolgens indroogde en niet mocht weggeveegd worden omdat alles pijn deed. En de zwelling zakte van net onder haar oog – op zondag was haar oog zelfs toegedrukt waardoor er wat etter uit kwam – tot aan haar kin. Met een heel zielig beeld tot gevolg. Met wat pijnstillers kwamen we de dagen wel door. Maandag gingen we toch even naar de huisarts voor de zekerheid, om het etteroogje te laten nakijken. Maar buiten een kleine tube zalf voorschrijven was er niet veel te doen zei zij.

Fast forward naar een week geleden. Bijna 3 weken na de val. Lena maakte uit niets het hele weekend hoge koorts. Maar op maandag leek alles weer normaal. Er was nog een kleine zwelling aan haar mond, maar we zagen dit dagelijks afnemen, daar maakten we ons niet echt zorgen meer over. Dus die maandag ging Lena naar school. Dat wilde ze zelf heel graag en daar volgen wij dan ook in. Tot ik ’s middags telefoon kreeg van de juf, dat haar koorts weer de hoogte in schoot. Dus Lena werd opgehaald van school en ik ging met haar naar de huisarts. Toch maar even laten nakijken of alles wel in orde was.

We zagen dit keer een andere huisarts in de praktijk (binnen de praktijk vraag ik altijd naar de arts die het snelst beschikbaar is, met een kleintje lang zitten wachten is niet prettig en zij kunnen toch allemaal aan het dossier) en deze vertrouwde de zwelling toch niet helemaal. De huisarts had liever dat we toch even naar spoed gingen om alles te laten nakijken. Dus stuurde ze ons op pad met een verwijsbrief.

Ongelofelijk dat ik dit opnieuw op deze manier moet vragen – de belofte van verbetering is er – maar hoe gaat het met jullie, na deze hele tijd van mijn afwezigheid?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.