Nooit gedacht dat ik dit verhaal in drie delen zou moeten hakken, maar met het opschrijven bleef het maar langer en langer worden. Oeps! Maar hier is dan het laatste deel! Heb je de eerdere delen nog niet gelezen? Dan kan je hier klikken voor Deel 1 en hier voor Deel 2!

Lena sliep nog toen ik bij haar kwam. Wat ik wel fijn vond, aangezien ik niet wilde dat ze alleen zou moeten wakker worden. Dat is ze niet gewoon van thuis, laat staan in een vreemde omgeving. Maar na 10 minuten was ze nog steeds niet wakker. En na een half uur ook nog niet. Bijna 3 kwartier na de operatie kwam er dan toch een verpleegster kijken of ze Lena niet wakker kon krijgen door zachtjes aan haar te komen en tegen haar te praten. Dat lukte. En zoals de dokter voorspelde werd ze erg rustig wakker. Tot ze haar infuusje zag. Dat moest er dan ook meteen uit van haar. Om haar woorden kracht bij te zetten begon ze er redelijk snel al aan te trekken. De verpleegster kwam dan maar om haar medicatie nog snel via het infuus te geven alvorens dit te verwijderen.

We mochten weer naar de kamer om te bekomen. Zodra ze wat water had gedronken zou Lena een ijsje krijgen. Maar die koppige doos van mij had geen zin in water. “Chocomelk!” was wat ze wilde hebben. Dat was echter nog wat te zwaar volgens de verpleegster. Ongeveer een uur onderhandelen later kwam er een andere verpleegster binnen, die meteen begreep dat het over dat water ging. Zij stelde voor om wat appelsap te drinken, en dat slokte ze naar binnen alsof haar leven er vanaf hing. Ook niet meer dan normaal, als je je bedenkt dat het al bijna middag was en ze nog steeds niets had gegeten of gedronken! Na het appelsap volgde haar ijsje en toen dat op was mochten we naar huis.

De dokter kwam ook nog even langs om te vertellen hoe de operatie was gegaan. Blijkbaar hadden ze geen tandworteltje verwijderd, maar een hele tand! Die was naar boven geschoten met de val, door haar bot heen! Dat zorgde voor de infectie die zo hoge temperatuur gaf, en voor de zwelling die maar niet volledig weg ging. Het tandje kregen we in een spuitje mee naar huis. In haar mondje zaten nog enkele hechtingen, maar de draadjes zouden vanzelf moeten oplossen. Verder mochten we nog wat pijnstillers geven als ze hierom zou vragen en werd er een afspraak gepland om eind februari op controle te gaan om te zien of alles mooi genezen is. We namen afscheid en kregen als laatste nog te horen dat het mogelijk was dat haar eetlust enkele dagen minder zou zijn. (Laat ik je vertellen dat ze een half uur later de helft van mijn paste met scampi’s – inclusief scampi’s – en driekwart van de portie chocomousse opat, dus daar merkte ik niet veel van.)

Ondertussen is de operatie een dikke anderhalve week geleden. En Lena is weer helemaal zichzelf. Van de narcose zijn wel een aantal nawerkingen geweest, waarvan ik het fijn had gevonden dat ze deze op voorhand hadden verteld. Zo was ze nog dagenlang erg moe en sliep ze veel meer dan anders. Maar ook werd ze soms in paniek wakker, huilde dan een aantal minuten ontroostbaar en viel gewoon weer midden in een huiltje in slaap. Hartverscheurend! En niemand die me daarvoor waarschuwde op voorhand. Gelukkig merken we daar nu zo goed als niets meer van.

De controle is nu nog twee weken wachten. Maar zoals het er nu naar uit ziet gaan we dan positief bericht krijgen. Laten we hopen dat we dan genoeg dokters hebben gezien voorlopig. Want voor een meisje dat nog nooit in het ziekenhuis was geweest hebben we er nu wel echt genoeg van voor een tijdje. En Lena is weer haar vrolijke zelf. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.

Hebben jullie ervaring met narcose bij kindjes?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.