Ons verhaal op fertiliteit wil ik graag even vertellen. We zijn achteraf erg gezegend dat we zo snel geholpen konden worden en dat het een gemakkelijk te verhelpen probleem was. Ons traject duurde niet heel lang en ondertussen hebben we een prachtig kindje dat zich klaarmaakt voor een kennismaking met de buitenwereld.

Een kindje krijgen lukt niet altijd zomaar. Dat wist ik in principe al natuurlijk, maar wij hadden al twee kindjes terwijl dat niet gepland was en we zelfs voorzorgen namen. Bij ons zou het toch wel lukken dan zeker als we dat zouden willen? Niet dus. Na dit anderhalf jaar – bijna twee zelfs – proberen dachten we dat het zover was.

Ik werd niet meer ongesteld. Maar mijn testen bleven negatief. Nog niet meteen reden tot paniek, want bij Lena bleven mijn testen ook negatief en bleek ik toch zwanger te zijn. Nu was mijn bloed ook negatief. Opnieuw, bij Lena was dit ook zo. Nog steeds geen paniek. Bij Lena bleek achteraf dat dat kwam door nog steeds borstvoeding geven en dat deed ik nu ook. Maar de dokter wilde het toch even afwachten. Een maand later was ik nog steeds niet ongesteld. De testen bleven echter negatief. Toch maar even een echo om te kijken wat er aan de hand was. Geen baby in elk geval, dat was meteen duidelijk. De gynaecoloog stuurde ons terug naar huis met het idee om ovulatietesten te gebruiken. Zo konden we opvolgen wanneer ik een eisprong kreeg en konden we het een beetje “timen”.

Na een maand van negatieve ovulatietesten moesten we terug naar het ziekenhuis. Dit hadden we afgesproken met de gynaecoloog, vooral omdat ik nog steeds niet ongesteld was en we nu wel echt wilden weten hoe dat kwam. Op de echo was te zien dat er inderdaad geen eisprong in de buurt was. Eindelijk waren er wat uitgebreidere bloednames. Hieruit bleek dat ik te veel testosteron in mijn lichaam had. Hierdoor bleef mijn eisprong dan ook uit. De gynaecoloog was gelukkig niet heel erg bezorgd en stelde ons gerust dat we niet meteen het ergste moesten denken.

We werden naar huis gestuurd met een voorschriftje voor medicatie. Deze moest ik innemen en dan terug naar het ziekenhuis voor een echo om te kijken of er iets gebeurd is. En ja hoor, in mijn eierstok was een mooi gegroeide eicel te zien. Ik kreeg nog een echo snel daarop volgend om te kijken hoe de groei was. En dat zag er allemaal prima uit! Intussen was Covid-19 heftig aanwezig in het land, dus deze afspraken moest ik alleen doen. Dat vond ik wel erg spannend.

Intussen kregen we ook een “schema” mee om te proberen voor een baby. Lekker romantisch en bevorderlijk voor de spontaniteit. Die laatste zin typ ik met redelijk wat sarcasme natuurlijk, want veel spontaan en romantisch is er met een schema natuurlijk niet meer aan. Na de eerste maand proberen moest ik terug naar het ziekenhuis. Even kijken of het gelukt was. De eisprong was inderdaad geweest, maar helaas was het dat ook. Helaas (en ergens ook gelukkig) werd ik die maand weer ongesteld. Ik was ergens blij dat het weer ging, dat ik weer ongesteld kon worden. De gynaecoloog wilde me een tijdje later opnieuw zien om mijn eisprong op te volgen. Ze gaf nog niet meteen nieuwe medicatie mee. Eerst een maand zo kijken. En ja hoor, die volgende echo zat er weer een eicel klaar. Opnieuw een vervolgecho om de groei op te volgen en de opdracht om ons “schema” te volgen. En opnieuw volgde een teleurstellende maand.

Helaas ging het zo enkele maanden door. Elke maand zagen we een mooie eicel op de echo en elke maand opnieuw werd ik ongesteld. Mijn bloed was intussen opnieuw nagekeken en gelukkig waren de testosteronwaarden weer normaal. Na verschillende maanden naar het ziekenhuis gaan besloten we om er even mee te stopppen. De stress van elke maand wachten, het schema volgen en vervolgens telkens ongesteld worden was niet alleen voor mij erg veel aan het worden, maar ook mijn man had het er moeilijk mee. We besloten het niet meer zo strak op te volgen, om te kijken wat er zou gebeuren en het voor de rest maar te laten gaan. Als het ons echt niet gegund was zouden we het wel merken. En dan zouden we ons daarbij neerleggen. Wat we onszelf hadden voorgenomen was dat als we het niet zo konden doen, we geen verdere stappen zouden ondernemen en ons gezegend zouden voelen met onze twee prachtige kinderen.

Nog één maand probeerde ik ovulatietesten. Ik had er nog een paar liggen, dus waarom ze niet opgebruiken. Die maand gebeurde er niets, behalve ongesteld worden. Ook dat plan borgen we op. Het zal wel lukken als het lukt, en anders is het niet voor ons. Een enorme druk viel van mijn schouders, en eindelijk kon ik weer ergens anders aan denken dan een aan nieuwe baby. Gelukkig, want mijn nieuwe schooljaar was begonnen en daar had ik echt mijn volle aandacht voor nodig.

Tot ik me eind oktober anders voelde. Gewoon anders, meer kan ik er niet over zeggen. Een vriendin van me stuurde me op een ochtend een berichtje. Ze had gedroomd dat ik zwanger was. Nu had ik het idee om enkele dagen later een testje te doen, aangezien ik me “anders” voelde, maar ik zat nog niet aan mijn “nod” – mijn “niet ongesteld dag” – dus ik zag er geen reden voor om al eerder te testen. Na dat berichtje besloot ik om het toch te doen. Die test toonde niets, dus ik gooide hem aan de kant. Mijn ongeduld speelt hier wel een grote rol. Toen ik van Pieter zwanger werd, knalde de streep na een paar seconden al van de test. Bij Lena heb ik nooit een positieve test gehad. Dus ik ging er maar van uit dat ik geen 3-5 minuten moest wachten.

De ochtend erna zag ik de test liggen en wilde hem in de vuilnisbak gooien. Maar ik zag opeens een heel vaag streepje. Niet veel, en het stond er zeker de dag ervoor nog niet op. Maar het was een streepje. Dat kon natuurlijk ingedroogd zijn, na de tijd die in de bijsluiter staat is een test niet meer betrouwbaar om af te lezen. Maar het gaf me toch een zetje om opnieuw te testen. En dit keer iets langer te wachten. Deze keer zag ik een lijntje verschijnen binnen de aangegeven tijd. Zou het dan toch? Ik kon het niet echt geloven! Ik deed nog enkele testen in de dagen die daarop volgden en ze werden steeds duidelijker. Na het weekend bevestigde ook een bloedname wat die testen zeiden.

Ons geluk kon niet op. Hier hadden we zo lang al op gewacht. En tegelijk viel er een grote angst over ons heen. Wat als het niet goed zou gaan? Wat als er iets mis zou zijn? En wat hebben we nu weer gedaan, een nieuwe baby? Nu onze kindjes eindelijk beide naar school zijn, geen luiers meer dragen en wat zelfstandiger aan het worden zijn? Maar tegelijk was daar een enorme golf van geluk. Het was eindelijk gelukt. We zouden nog een kindje krijgen en dat was al zo lang zo ontzettend welkom. En we doen er alles aan om dat helemaal goed te laten verlopen. Nu maar afwachten en aftellen. Want ja, vanaf het prille begin staan er al aftellers op mijn telefoon!

Hebben jullie ervaring met fertiliteit?

Liefs,

Dorien

Wistje dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klikhier om er naartoe te gaan.