Iedereen heeft wel eens gehoord van de uitspraak “Ik ben TWEE en ik zeg NEE”, toch? Daarmee wordt de fase bedoeld waarin veel peuters komen rond hun tweede verjaardag waarin ze erg koppig kunnen zijn. Ik kan je vertellen, deze fase bestaat echt. Wat ik je ook kan vertellen is dat er wel meer van die fases zijn. En laat mijn kinderen daar nu net midden in zitten.

Zo heb je “Ik ben DRIE en ik wil nog altijd NIE(t)” (het moet wel rijmen natuurlijk). En laat Lena daar nu net midden in zitten. Het is prachtig om te zien hoe ze haar eigen persoontje wordt. Ze weet heel erg goed wat ze wel en niet wil. En als ze nee heeft gezegd dan is er ontzetten weinig dat haar kan overtuigen om van mening te veranderen. Kleding, eten, chocomelk (die verdient een aparte vermelding), klaarmaken om te vertrekken, filmpjes kijken, gaan slapen, in bad, … Alles heeft wel een reden om nee te zeggen. We proberen dit op te lossen of te vermijden door heel veel inspraak te geven. Op zo’n manier, dat eigenlijk alleen opties gekozen kunnen worden die wij goed vinden. Bijvoorbeeld: Niet “wat wil je aandoen?” maar “wil je de groene broek of de blauwe aan?”. Dit werkt niet altijd. Zeker de laatste tijd is het antwoord meestal “ik wil mijn Elsa kleedje”, ookal is dit geen aangeboden optie. Ook op vlak van eten is er steeds meer discussie. Lena ging van een kind dat letterlijk alles at naar een kieskeurige kleuter die chocomelk verkiest (en papa die graag toegeeft om de vrede te bewaren) boven zo goed als alle eten. Maar we kunnen nu eenmaal niet elke dag spaghetti of sushi eten.

Die andere kleuter bij ons in huis zit ook in zo een fase. “Ik ben VIJF en ik OVERDRIJF” noem ik het maar. Alles is ineens een heel stuk erger en dramatischer dan het ervoor ooit was. Driftbuien kent elke kleutermama wel, maar Pieter heeft ze nooit echt zo extreem gehad. (De zeldzame ik-wil-een-snoepje in de supermarkt daar gelaten.) Maar nu is het niet veel anders dan de hele tijd op de grond vallen en beginnen brullen als een kind dat mishandeld wordt – wat moeten de buren met momenten wel niet denken – als het even niet gaat zoals hij wil. Vooral rond schermtijd of eten vallen deze buien het meeste voor. Schermtijd is iets waar we niet te veel aan willen doen. Af en toen kan zeker geen kwaad, we voeden nu eenmaal een digitale generatie op en technologie wordt alleen maar meer aanwezig in het leven. Maar dat betekent niet dat er alleen maar schermpjes moeten zijn. Kan iemand dat aan mijn kleuter komen uitleggen? Eten moet ook maar net zijn zin zijn, anders durft het wel eens door de kamer te vliegen. Nu heb ik 2 kleine, harige stofzuigertjes die daar maar wat blij mee zijn, maar het is natuurlijk niet de bedoeling. Gelukkig zijn boterhammen meestal wel gewoon goed. (En op andere plaatsen is eten geen probleem, dus eten de kindjes beide warm op school of woensdag bij omi, waardoor ’s avonds die boterham gewoon kan.)

We zitten midden in twee erg vermoeiende fases dus. Maar daarnaast heb ik ook gewoon twee enorm lieve en betrokken kinderen. Buiten alle buien en weigermomenten door kijken ze heel erg uit naar de komst van de nieuwe baby. Ze komen heel graag knuffelen en doen niets liever dan helpen in het huishouden. Dus al bij al zou ik het zeker voor geen geld willen ruilen. Want ook van de driftbuien en het koppige gedrag kan ik als mama enorm veel van hen leren.
We merken hier dus heel erg dat thuis, waar ze zich helemaal op hun gemak voelen en zichzelf kunnen zijn ook hun emoties naar boven komen. En dat is wat we wilden bereiken met onze opvoeding. Een veilige, stabiele omgeving waar de kinderen niet bang moeten zijn om het achterste van hun tong te laten zien en gewoon kunnen uiten hoe ze zich voelen.

In welke fase zit jou kindje?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.