Begin januari had Lena een routinecontrole bij het CLB (centrum voor leerlingenbegeleiding), zoals alle kindjes van de eerste kleuterklas. Ik mocht hier gelukkig bij aanwezig zijn. Het is toch moeilijk voor een kindje van 3 jaar om thuis te vertellen wat er precies gebeurd is, en zeker om dan informatie door te geven over onderzoeken. Ook vond ik het fijn om met de verpleegster te kunnen praten en rechtstreekse informatie en antwoorden te geven in plaats van via brieven, mailtjes en telefoongesprekken.

Tijdens het onderzoek deed Lena een aantal spelletjes met de verpleegster om zo een aantal vaardigheden te testen. Ook werd ze gewogen en gemeten en kreeg ze een speelse oogtest. Deze oogstest baarde haar toch wat zorgen. Een van de oogjes scoorde minder dan het minimum dat ze willen zien en het verschil van de oogjes was volgens de verpleegster ook nog eens erg groot. De conclusie: toch best even langsgaan bij een oogarts voor een professionele controle, vooral omdat zowel ik als papa al erg lang een bril dragen. Bij mij kwam toch meteen een gevoel van ongerustheid naar boven.

Afgelopen week konden we dan terecht bij de oogarts. We kozen voor een oogarts met een open inloopuur, ookal moesten we dan een toeslag betalen. Anders kwamen we op een wachtlijst van minstens 3 à 4 maanden terecht, en als je ongerust bent over je kindje voelt dat aan als een eeuwigheid, nietwaar? Gelukkig dus maar enkele dagen na het krijgen van de verwijsbrief al een consultatie kunnen strikken. Aangezien Pieter door omstandigheden nooit een CLB afspraak heeft gehad in de kleuterklas nam ik hem meteen ook maar mee, zodat ook zijn oogjes nagekeken konden worden.

Toen de arts Pieter’s leeftijd las was hij wat bezorgd. In zijn ervaring is het moeilijk om kinderen van 5 goed te meten via de computer, omdat ze vaak beweeglijk zijn en snel worden afgeleid. Mijn hersenen gingen al malen, want als het bij Pieter al moeilijk zou zijn, hoe zou het dan bij Lena gaan? Gelukkig deed Pieter heel goed. Hij volgde de instructies van de oogarts heel goed op en de meting lukte. Ook het kijken naar de prentjes om te bepalen hoe zijn zicht was ging supervlot. Tot mijn opluchting kreeg Pieter een 10/10 voor zijn oogjes én zijn medewerking, en moeten we alleen even opnieuw langskomen na de zomer door de erfelijke aandoening die ik aan mijn ogen heb. Kwestie van het goed op te volgen.

Daarna was het aan Lena. Oei, 3 jaar. Dat was hem nog niet eerder gelukt om goed te meten, maar door de brief van het CLB zou hij het toch proberen. Ik hield mijn hart vast. Maar tot mijn opluchting ging alles heel goed. Lena was enorm geboeid door de toestellen en de hele omgeving, maar ze deed heel flink mee. In het toestel van de meting kijken deed ze zo goed en flink dat de meting van de eerste keer lukte. Met een verbaasde oogarts tot gevolg. Lena vond het zelfs zo leuk dat ze ook na de meting nog stil bleef zitten en de arts nog een keer extra de meting deed om haar naar het ballonnetje te laten kijken. Ik had een dolgelukkig kind. Ze deed het ook erg goed met kijken naar de prentjes (al merkte ik hier het verschil tussen de kindjes en onze generatie. De schaduwtekening van een oude draaitelefoon kennen zij niet, Lena zag er een zetel in. Dat was gelukkig prima.) Tot slot het verdict: Lena kreeg net als Pieter een 10/10 voor de oogjes en een high five voor haar super medewerking. Ook zij moet over een half jaartje terug komen om goed opgevolgd te worden, maar op dit moment kon de oogarts niets vaststellen aan haar oogjes. Je kan je wel voorstellen hoe opgelucht ik was met dit nieuws!

Wanneer gingen jouw kindjes voor het eerst naar de oogarts?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.