Regelmatig krijg ik de vraag of ik last heb van bepaalde kwaaltjes tijdens mijn zwangerschap. Nu ik iets over de helft ben leek het me wel leuk om te beschrijven welke kwaaltjes ik heb of had, wanneer ze kwamen of verdwenen en hoe dat allemaal aanvoelde.

Om te beginnen kan ik wel zeggen dat het in alledrie mijn zwangerschappen verschillend was. Niet alle kwaaltjes die ik nu heb ervaren had ik de vorige keren en andere kwaaltjes heb ik in een andere mate als ervoor.

Het eerste kwaaltje waar ik last van kreeg was de geur van warm eten. Dit was voor mij helemaal nieuw en heb ik de vorige keren totaal niet ervaren. Bij mijn eerste zwangerschap was eten eigenlijk helemaal niks bijzonder. Als ik niet geweten had dat ik zwanger was, had ik het waarschijnlijk niet eens opgemerkt de eerste maanden. Toen ik van Lena in verwachting was had ik net een enorme ‘craving’ voor warm eten. Snoepen kon ik de hele dag door maar als ik de keuze had, at ik continue warm. (Dat snoepen en warm eten kon je trouwens goed merken na mijn zwangerschap, toen er heel wat kilo’tjes bleven plakken.) Tijdens deze zwangerschap heb ik echter bijna 4 maanden niets warm kunnen eten. Geen zorgen, ik at allemaal koude schotels en kreeg mijn groentjes en vitamines voldoende binnen hoor. Maar de geur van warm eten – en zelfs het idee alleen al – zorgde ervoor dat ik misselijk werd. Tot 3 keer toe heb ik het geprobeerd alsnog te eten en dat waren meteen de drie enige keren waarop ik heb moeten overgeven in deze zwangerschap. Gelukkig heb ik dus geen last (gehad) van de typische zwangerschapsmisselijkheid, iets wat ik ook in de vorige zwangerschappen niet moest doormaken. Intussen zijn we voorbij de helft en kan ik ook weer warm eten. Nog steeds niet heel veel, maar dat lijkt me alleen maar goed.

Vervolgens is er mijn afkeer voor zoetigheid. Zoals ik hierboven al zei, heb ik altijd een goede snoepliefde gehad. Ook buiten de zwangerschappen trouwens. Tijdens de eerste helft van mijn zwangerschap nu moest ik helemaal niets hebben van zoet. Toch niet van snoep, fruit ging er wel heel goed in. En nu nog steeds heb ik niet echt de behoefte om veel te snoepen. Af en toe heb ik zin in een snoepje en dan neem ik dat ook, maar over het algemeen heb ik een grotere voorkeur voor zout en hartig ontwikkeld. In mijn vorige zwangerschappen was dat andersom. Dan was het snoep wat de klok sloeg en vooral in Lena haar zwangerschap overleefde ik tussendoor op frisdrank. Ik kon niets anders drinken. Deze keer drink ik voornamelijk water. Als ik op die 21 weken tijd een liter van ander drinken heb gehad zal het veel zijn. En ook daarmee weer: als ik er echt zin in heb zal ik het zeker doen, maar dat is dus enorm zelden. Nu, voor ik mezelf daarop vastpin is er wel een uitzondering: groentensap. Dat drink ik met momenten wel. Maar aangezien het hier voornamelijk uit vers sap bestaat kan ik dat moeilijk bij frisdrank plaatsen. En ook hier: met mate.

De twee kwaaltjes die ik net beschreef hebben wel één redelijk positief resultaat met zich meegebracht. Voor mijn zwangerschap woog ik veel. Te veel, en niet een beetje. Door mijn eetschema aan te passen, niet alleen meer te snoepen en te eten waar ik zin in heb ookal betekent dat dagenlang alleen maar ongezond of vet, en dus meer op te letten dat ik alles wat ik nodig heb ook binnen krijg, heb ik een erg positief resultaat gezien op de weegschaal. Sinds begin november weeg ik intussen meer dan 10kg minder! Dat is nog steeds geen heel gezond gewicht, er is nog meer dan reserve genoeg, maar het zorgt er wel voor dat ik buiten de risicozone voor zwangerschapsdiabetes ben gekomen, geen zware obesitas meer heb en zonder zorgen thuis mag bevallen. Joepie! Geen zorgen, ik word goed opgevolgd voor mijn gewicht en het gaat er niet te snel van af zodat ik me geen zorgen moet maken voor afvalstoffen bij de baby. Ook is het afvallen steeds minder snel aan het gaan, omdat de baby en de zwangerschap nu natuurlijk ook voor extra gewicht zorgen. Bij de volgende meting gaan we ervan uit dat de teller weer omhoog gaat.

Kwaaltje nummer drie waar ik over wil vertellen is pijnlijke borsten. Dit heb ik bij alle zwangerschappen wel gehad. Bij de zwangerschap van Pieter was het echt heel extreem. Als er iemand per ongeluk tegen me aan kwam kon ik huilen van de pijn. Bij Lena was het veel minder erg, maar gevoelig was ook toen een understatement. Tijdens deze zwangerschap merk ik heel wisselende dagen. Ik heb dagen dat ik niet eens stof tegen mijn borsten verdraag. Op andere dagen kunnen ze dan weer als springkussen gebruikt worden. (Hoe ik dat weet? Twee energieke kleuters in huis die intussen geleerd hebben niet op mijn buik te springen. Het springen zelf afleren daarentegen…) Die wisselende dagen zijn een welgekomen iets, het doet heel veel met mijn humeur om een dagje minder pijn te hebben.

Om op dat humeur verder te gaan: stemmingswisselingen. Hier had ik de vorige keren enorm veel last van. Je kon geen woord verkeerd zeggen tegen mij, of ik had een lip tot op mijn tenen. Ik kon niets verdragen, had altijd wel een reden om te ruziën, vond wat een ander deed nooit goed genoeg en moest alles hebben op exact de manier die ik in mijn hoofd had. Arme omgeving van mij. En wat deden ze het goed om met mij te blijven omgaan. Deze keer kan ik wel zeggen dat ik er veel minder last van heb. Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds dagen waarop ik extreem prikkelbaar ben. Dit gaat meestal wel gepaard met andere klachten die erger geworden zijn, maar ik moet zeggen dat het deze keer veel meer onder controle heb. Ik ben in staat om aan te geven “laat me nu even met rust, anders komt het niet goed”, en dat respecteren mijn lieve omgevingsmensen. Daardoor heb ik zelf ook veel meer rust in mijn hoofd en mijn lijf en gaat het over het algemeen ook goed met mijn stemming.

Het laatste kwaaltje is meteen ook hetgeen waar ik het meeste last van heb. Bekkeninstabiliteit. Dit is ook een kwaaltje waar ik al elke zwangerschap last van heb gehad, maar bij elke zwangerschap kwam het sneller en heftiger. Ik moet heel eerlijk zeggen dat als de trent zich doorzet ik heel erg moet nadenken over de wens die we hebben om over een aantal jaar nog een kindje te krijgen, dit is namelijk al meer dan ik kan verdragen. Mijn bekkenpijn begon al op 10 weken en op 14 weken ging ik voor het eerst naar de kinesist (fysio) omdat het niet te houden was. Ondertussen ben ik dus 21 weken ver en goede dagen zijn enorm weinig aanwezig. Ik had afgelopen week zelfs een dag dat ik urenlang niets anders kon doen dan wenen van de pijn. Gelukkig was dat ook de meest extreme dag van allemaal en is het meestal wel op te lossen met niet te veel gekke bewegingen doen, maar lopen is over het algemeen erg moeilijk.

Dit merk ik ook op mijn stages, in de ochtend gaat het meestal nog wel goed, maar naarmate de dag vordert gaat mijn tempo omlaag en het waggelniveau omhood. De leerlingen in mijn stageklas zijn dat gelukkig al gewoon. Trappen zijn wel een extra uitdaging. Tegen de avond moet ik meestal ondersteund worden om naar boven te gaan (al is naar beneden lopen vaak nog lastiger, gelukkig is dat meestal alleen ’s morgens). Nu moet ik zeggen dat ik altijd wel last heb van mijn bekken, gewrichten en rug. Dus het is niet vreemd dat het in mijn zwangerschap, wanneer alles zich klaarmaakt om uit elkaar te gaan en een baby door te laten, nog een tikje erger wordt. Gelukkig krijg ik veel hulp, kan ik wekelijks dus bij de kinesist terecht en helpt warmtetherapie heel goed om de pijn onder controle te krijgen. Op heel erge dagen moet ik zelfs pijnstilling nemen (geen zorgen, alleen medicatie in overleg met een arts, ik ga zelf niet aan het dokteren) om het draaglijk te houden, maar dat ik tot nu toe nog niet veel moeten voorkomen.

Herken jij een of meerdere van mijn kwaaltjes?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochter Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.