Hier gaan we dan, mijn derde bevallingsverhaal! Laat ik beginnen met zeggen dat ik redelijk wat foto’s van mijn bevalling toon in deze blog, sommige zelfs best expliciet. Als je die liever niet ziet is het misschien een goed idee om weg te klikken. Ik waarschuw wel wanneer die foto’s eraan zitten te komen.

Ik heb er even de tijd voor genomen om alles te laten bezinken voor ik aan het schrijven ging. Ik herinnerde me zelf namelijk niet alles meer precies en had heel wat hulp nodig van de genomen foto’s en van de geweldige mensen die er allemaal bij waren die dag.

Oh ja. Niet alle foto’s zijn even scherp. Het is namelijk niet zo gemakkelijk om stil te zitten/staan als je weeën hebt, haha! Maar alsnog hoop ik dat jullie mijn verhaal boeiend vinden! Ik waarschuw alvast, het is geen kort verhaal!

Hier gaan we.

Van het eerste deel van mijn bevalling heb in geen foto’s. Ik werd namelijk wakker rond 3u in de nacht. Een paar kleine, ongemakkelijke krampjes maar elke keer als ik terug wilde liggen om verder te slapen voelde ik het opnieuw. Na een paar van die krampjes besloot ik om een timer op te zetten om te zien of er wat regelmaat in zat.

Na een uurtje besloot ik mijn man wakker te maken, want ja hoor, regelmaat genoeg. Alleen was dat wakker maken niet zo eenvoudig. Hij was erg laat gaan slapen en wilde pas tegen half 5 echt wakker worden. Toen had hij door dat er toch écht iets aan de hand was.

Rond 5u besloten we om de vroedvrouw te bellen. Ik had het gevoel dat het toch echt weeën waren en wilde even overleggen. Jelle voerde het woord, want hoewel ik tijdens de weeën nog wel kon praten was het toch gemakkelijker dat hij dat even deed.

De vroedvrouw vroeg of ik wilde dat ze even langskwam om te kijken of het nu “echt” begonnen was. Daar wist ik niet goed op te antwoorden. Het voelde namelijk wel echt, maar nog niet echt heel dringend. En ik ben gewoon niet zo goed in beslissingen nemen. Dus was ik blij dat ze zelf voorstelde om even te komen.

Blij dat ik daarmee was! Door omstandigheden duurde de rit langer dan verwacht en kwam ze pas rond 6u aan. Intussen had ik mijn zus ook al gebeld om langs te komen. Zij arriveerde tegen kwart over 6. En op dit moment ging het echt duidelijk vooruit. Toen ze aankwamen kon ik nog goed antwoorden tijdens weeën, maar rond half 7 veranderde dat toch.

Op het moment dat het zwaarder werd, gaf ik de opdracht aan Jelle om Kizzy – een supervriendin en een van de meters van Emmelie – te laten bellen, zodat zij ook kon komen.

Mijn zus ondersteunde me ontzettend goed tijdens de weeën. Ze kreeg wat directies van de vroedvrouw, maar voelde precies ook erg goed aan waar ik nood aan had. Ik vond dit een enorm verbindende ervaring – al moet ik even vragen hoe zij het vond, haha. Van haar verdroeg ik ook opmerkingen die ik van anderen zou neergebliksemd hebben.

De enorm betrokken ondersteuning van mijn zus zorgde er ook voor dat Jelle er op een andere manier voor mij kon zijn. Een manier die hem minder stress bezorgde dan de actieve rol die hij bij de bevalling van Lena had opgenomen. En een rustigere Jelle betekende ook een rustigere Dorien. Laat dat nu net zijn wat nodig is tijdens een bevalling!

Rond kwart over 7 kwam Kizzy aan. Zij heeft veel van de foto’s die je ziet gemaakt. En ze bleef wat meer op de achtergrond, maar dat was helemaal prima. Ik weet dat ik toen ze aankwam al niet meer helemaal helder kon denken, maar heel kort erna was ik helemaal van de wereld – krachtig toch wat je lichaam en hormonen met je kunnen doen in zo een situatie!

Rond deze tijd heb ik geen besef meer van tijd. Pieter is ergens wakker geworden en wilde bij me op schoot zitten terwijl ik weeën opving. Dat heb ik blijkbaar toegelaten. Later tijdens de bevalling heeft Kizzy zich over hem en Lena ontfermd. De kinderen voelen zich enorm op hun gemak bij haar dus dat was één van de redenen dat ik erg blij was dat ze erbij kon zijn.

Op dit moment wilde ik alleen maar dat het voorbij was. De vroedvrouw had me net gezegd dat ze aan mij merkte dat het nu echt naar de volgense fase ging. En jongen had ze gelijk! Door haar woorden dat ik naar beneden moest ademen kwam ik echt in het moment en voelde ik Emmelie gewoon zakken.

Niet veel later namen we de beslissing dat het tijd werd om in bad te gaan zitten om daar de rest van de weeën op te vangen en dat boeleke op de wereld te zetten. Vanaf hier worden de foto’s ook iets explicieter aangezien ik in bad helemaal geen kleding aan had.

Ik begon in bad in deze houding. Op mijn billen, met mijn rug tegen de leuning van het zwembadje. Maar al snel voelde ik dat dat niet ideaal was. Dat gaf ik na een paar weeën ook aan.

We wachtten de volgende wee af en ik draaide me om om te kijken of dat beter zou gaan. Op dit moment zat er npg enorm weinig tijd tussen de weeën en had ik écht veel pijn.

Gelukkig was mijn zus er om me te ondersteunen met een fantastische massage. (Echt, ik wist dat ze lief kon zijn maar na deze ervaring weet ik dat ze goud waard is.)

In deze houden zat ik veel comfortabeler, voor zover dat kan tijdens je bevalling. Maar ik kon het niet meer uithouden. Dat heb ik volgens mij ook een paar keer gezegd. (Ook voor ik in bad ging heb ik enkele keren gezegd dat ik niet meer kon en niet meer wilde.) Maar terug kan je op dat punt niet meer natuurlijk. Dat liet mijn zus me ook weten op een manier die ik enkel van haar kon accepteren.

Deze foto beschrijft mijn bevalling volledig. De kindjes erbij, mijn zus erbij, Kizzy die de foto maakte, Jelle erbij natuurlijk en de vroedvrouw.

Oh ja, ergens werd Lena ook wakker. Ik heb geen flauw idee wanneer, maar ze was op tijd. Ook was er een tweede vroedvrouw binnengekomen. Ook daar heb ik geen idee van wanneer het gebeurde.

Lena is even komen kijken terwijl ik in bad zat, maar ging al snel bij Kizzy op bed zitten. Pieter kwam over mijn arm aaien en zei “mama, als jij pijn hebt kom ik je troosten”. Zelfs met al mijn pijn smolt mijn moederhart daarvan.

Niet lang na die uitspraak merkte Jelle op dat mijn water gebroken was. Ik voelde een schreeuw opkomen en kon nog net uitbrengen “Pieter moet achteruit”. Ik wilde echt niet in zijn gezicht schreeuwen (want daar stond hij) en hem bang maken.

Pieter ging bij Kizzy en Lena zitten en daar kwam mijn schreeuw. En met die schreeuw ook het hoofdje van Emmelie. Dat heb ik blijkbaar ook meerdere keren herhaald. Ik heb voor het hoofdje 1x geperst. Niet veel later voelde ik een volgende wee aankomen.

En toen…

Daar was ze dan. Emmelie Faun Hilda Godelieve Boonen. 7u58 in de ochtend. Een pracht van een dochter en het mooiste moment dat je je kan voorstellen. In totaal heb ik maximum 20 minuten in bad gezeten. Met 2 persweeën heb ik haar heel alleen op de wereld gezet, een volledige hands off bevalling. Ik zat blijkbaar zo erg rechtop dat ze zelfs met de spiegel (dat zwarte ding op de foto) niet konden zien wat er onder mij aan het gebeuren was.

Blijkbaar had Emmelie kaka gedaan in het vruchtwater, dit werd duidelijk toen ze eenmaal geboren was en zie je dus aan het water.

Dit is bijlange niet de mooiste foto van mij die er bestaat. Maar ik hou ervan. Het is pure emotie, zo rauw als dit kan je niet nadoen.

Blijkbaar heb ik heel erg vaak “mijn baby, mijn baby” herhaald in het begin. Dit heeft Lena me verteld. Ze zei: “mama, eerst zei je de hele tijd ‘ik kan het niet ik kan het niet’ en ‘auw auw auw’, maar toen kwam de baby uit je buik dus je kan het wel he. En toen zei je ‘mijn baby mijn baby mijn baby’. Zo lief, opnieuw een smeltmoment.

Na de geboorte kwamen de kindjes ook meteen kijken en aaien. Ik ben zo blij dat ze er konden bij zijn (hun wens) en dat ze het op een positieve manier hebben beleefd. Veel credit daarvoor gaat ook naar Kizzy voor hoe ze hen heeft opgevangen.

Is ze niet perfect?

De handdoek over haar heen was trouwens tegen het afkoelen. Regelmatig werd er warm water overheen geschept om de temperatuur te behouden.

En toen verhuisden we naar het bed voot de geboorte van de placenta. Dat verliep een stuk vlotter dan tijdens de bevalling van Lena, toen had ik bijna een uur nodig (of ging ik er misschien zelfs net over) terwijl het nu volgens mij een kwartiertje duurde. Maar pin me niet vast op die tijd. De placenta was helemaal intact, meer kan je niet vragen.

En toen was het tijd voor meten en wegen.

Hoofdomtrek: 35cm

Gewicht: 3kg440

Lengte: 49cm

Hier is dan onze lieve schat. We kozen opnieuw voor een lotusbevalling, dus de navelstreng werd niet geknipt. En wat vinden jullie van haar eerste luiertje? Ik ben er zo verliefd op!

De eerste keer borstvoeding ging trouwens ook helemaal super! Zo blij om dit weer te kunnen doen. Het was bijna een jaar geleden dat Lena gestopt was met borstvoeding (net geen maand na haar 3e verjaardag) maar zo een pasgeboren baby is toch helemaal anders dan een kleuter aan de borst!

Tot slot deel ik nog graag onze geboortesuiker (voor wie het niet kent, dit is bij ons gebruikelijk om uit te delen aan wie er op bezoek komt om de baby te bezoeken) en het geboortekaartje dat we lieten maken.

Al bij al heb ik een prachtige bevalling gehad. Van het moment dat ik wakker werd tot de geboorte heeft het maar amper 5 uurtjes geduurd. Op deze manier zet ik graag nog 20 kinderen op de wereld. Alleen die zwangerschappen en de zorgen achteraf hoeven niet erbij, haha.

Ik wil ook nog een paar mensen bedanken voor mijn mooie beleving. Om te beginnen mijn man Jelle, want laten we eerlijk zijn zonder zijn inbreng – pun intended – was er geen baby om te beginnen. Dan ook natuurlijk de geweldige vroedvrouwen van praktijk Levenslicht, die er alles aan hebben gedaan om mijn bevalling te laten verlopen zoals ik het wilde. De kinderen mag ik ook niet vergeten, dankzij hen voelde ik me helemaal op mijn gemak en voelde het plaatke compleet. Natuurlijk mag ik ook mijn zus Mieke niet vergeten, voor de intense begeleiding en het vele masseren. Hopelijk heb je daar geen pijn aan je polsen van overgehouden? En natuurlijk Kizzy, om erbij te willen zijn bij de geboorte van haar metekindje, het opvangen van mijn kinderen en de mentale steun. Zonder jullie was het echt niet zo mooi geweest als nu.

Hoe heb jij je bevalling beleefd?

Liefs,

Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochters Emmelie en Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan.