Tes (27) beviel op 3 februari 2021 van haar zoontje Otis na een zwangerschap van 40 weken en 6 dagen. Samen met haar man en zoontje woont ze in Kuurne, West-Vlaanderen. Vandaag blikken we samen terug op haar zwangerschap en bevalling, om hiermee een kijkje geven in haar beleving.

De zwangerschapstest

Tes: Ik kwam erachter dat ik zwanger was op 6 weken. Ik was al een dikke week heel erg misselijk en wilde voor de zekerheid toch even een test doen. We waren wel aan het proberen om zwanger te worden dus de kans zat er zeker in, maar ik had het eigenlijk zo snel absoluut niet verwacht. We waren nog maar één maand aan het proberen en waren er ons heel erg van bewust dat het bij de meeste koppels niet zo snel gaat. Mijn eerste gevoel bij die positieve test was er wel eentje van paniek. Er gingen 1001 vragen door mij heen. “Hoe moet ik dit doen met mijn werk? Kunnen wij dit wel, zo een kindje grootbrengen? Gaat alles wel goed met dat kleine mensje in mijn buik?” Maar als snel maakte dit plaats voor pure blijdschap, we zouden een gezinnetje vormen!

De bekendmaking

Tes: Mijn man was nog aan het werk toen ik mijn zwangerschapstest deed, dus ik heb lopen ijsberen tot hij thuiskwam. Hij kwam binnen en ik zei: “Proficiat hé, papa!” Hij geloofde mij eerst niet, tot ik de test in zijn handen drukte. Toen moest hij het wel geloven. Daarna was hij natuurlijk dolgelukkig. 5 minuutjes later ging de deurbel. Mijn man was even vergeten dat zijn beste vriend nog wat spullen kwam ophalen. Dan hebben we het dan ook meteen aan hem verteld. Mijn beste vriendin vertelde ik het ook dezelfde dag, via een videobelletje, zij woont in Limburg dus we zien elkaar niet zo vaak in het echt. (nvdr: Ik ben deze beste vriendin, en wat was ik vereerd!) We hebben gewacht tot na de eerste echo om het aan onze ouders en familie te vertellen. Zo waren we zeker dat alles in orde was.

De zwangerschap

Tes: Dit was voor zover ik weet mijn eerste zwangerschap. De eerste 4 maanden was ik 24/7 misselijk en moest ik constant overgeven. Daarna kwam de bekkeninstabiliteit – waarvoor ik kine volgde – en rond 7 maanden begon ook nog het maagzuur op te spelen. Ik had echt geen fijne zwangerschap maar gelukkig maakten de vele echo’s en het uitkijken naar ons prachtige kindje alles wat draaglijker.

De bevalling: het begin

Tes: Ik dacht dat er geen einde zou komen aan de zwangerschap. Ik telde af naar de uitgerekende datum – zag deze datum komen – en daarna weer gaan. Intussen moest ik regelmatig langsgaan in het ziekenhuis om aan de monitor te liggen. Toen ik 6 dagen “overtijd” was, kreeg ik mijn derde monitorsessie. We hadden net met de gynaecoloog besproken dat ik de volgende dag zou worden ingeleid. Toen ze vertrok zagen we ineens op het scherm van de monitor een verandering. De vroedvrouw keek mee en inderdaad, dat waren weeën! Ze zei dat ze ons misschien die zelfde avond nog zou terug zien. Uiteraard geloofde ik dat niet hoor, ik was al 6 dagen over tijd en had al een aantal weken voorweeën dus zou het nu ook wel niet zo snel gaan. We zijn nog lekker gaan eten bij de Quick, je kent dat wel hé, cravings.

Thuis had ik nog steeds niet het gevoel dat het echt begonnen was. Sinds 37 weken voelde ik regelmatig wat en dit leek niet anders. Toen de weeën ongeveer 3 uur regelmatig kwamen belde ik de vroedvrouw die aan huis kwam. Pas toen zij voelde en bevestigde dat mijn ontsluiting vorderde kon ik het geloven. Nu ging het echt gebeuren! De vroedvrouw ging wel nog naar huis, ik had nog maar 3 centimeter ontsluiting. Ze zou over een uurtje terugkomen om te kijken hoe het vorderde.

Intussen probeerde ik thuis te ontspannen. Mijn man warmde een kersenpitkussentje op en ik zat op mijn zitbal. De vroedvrouw kwam de ontsluiting opnieuw bekijken, deze zat nu op 6 centimeter. Dat ging wel heel erg snel! Aangezien we een half uur moesten rijden naar het ziekenhuis van onze keuze zijn we redelijk halsoverkop vertrokken.

De bevalling: actieve fase

Tes: Aangekomen in het ziekenhuis mocht ik gelukkig snel in bad. Dit is de enige vorm van pijnstilling die ik tijdens mijn bevalling heb gekregen en gevraagd. Ik had op dat moment 7 centimeter ontsluiting. Een uurtje later begon ik persdrang te krijgen, maar ik had nog maar 9 centimeter en mocht dus nog niet persen. Dit heb ik als het zwaarste van de hele bevalling ervaren. In de persfase zakte de hartslag van Otis opeens en ben ik uit het bad moeten komen. Op de tafel heb ik maar 3 keer moeten persen en is hij gelukkig helemaal gezond op de wereld gekomen. Al bij al liep de arbeid heel erg vlot. Om 18u begonnen de eerste weeën en om 7u22 is Otis geboren.

Ik had voor mijn bevalling een geboorteplan opgesteld. Hiermee is in de mate van het mogelijke rekening gehouden. Helaas kon ik door de hartslagdip van Otis niet in bad bevallen. Verder hebben de aanwezige vroedvrouw en de gynaecoloog mij goed geïnformeerd over wat er gebeurde maar lieten ze mij vooral in mijn bubbel. Dat had ik het meeste nodig op dit moment. Er was ook niet te veel drukte op de kamer. Naast mijn man was er enkel een vroedvrouw en een stagiaire aanwezig waardoor ik die rust echt kon bewaren. Een kwartiertje na de geboorte van Otis kwam de placenta ter wereld. Hier heb ik zelf niets van meegekregen, blijkbaar hebben ze hiervoor lichtjes op mijn buik geduwd maar ik was helemaal in de ban van mijn prachtige zoon.

Na de geboorte

Tes: We hebben het gouden uurtje (nvdr: het eerste uurtje na de bevalling waarbij de baby mij mama – liefst huid op huid – gelegd wordt en voor het eerst al aan de borst kan drinken) kunnen hebben. De stagiaire hielp mij met het aanleggen aan de borst voor de allereerste voeding. Intussen ontving ik al de eerste nazorg. Na dit eerste uurtje werd de navelstreng doorgeknipt en werd Otis gemeten en gewogen. Dan mocht hij bij zijn papa lekker skinnen terwijl ik mij ging douchen. Dit voelde op het moment aan als de beste douche van mijn leven!

En nu?

Tes: Op voorhand was ik erg zenuwachtig voor de bevalling en had ik last van angsten. Dit bleek achteraf helemaal niet nodig te zijn. Dankzij mijn zelfstandige vroedvrouw Cindy, mijn gynaecoloog en de vroedvrouwen van AZ Oudenaarde kijk ik hier echt met een supergoed gevoel op terug. Halverwege de zwangerschap zijn we veranderd van gynaecoloog en ziekenhuis, omdat ik graag een zo natuurlijk mogelijke bevalling wilde in bad. Dit was niet mogelijk in het ziekenhuis waar we eerst naartoe gingen.

Het deed pijn ja, dat weet je natuurlijk op voorhand, maar wat is het toch fantastisch mooi wat je lichaam allemaal kan! Alles is echt gegaan hoe ik het wilde: Zo lang mogelijk in bad, een rustige omgeving, een volledig natuurlijke bevalling zonder pijnstilling en het gouden uurtje. Ik denk nog heel vaak terug aan de geboorte van Otis. Elke keer als ik een baby zie gaan mijn gedachten terug naar dat moment. Want de eerste keer je eigen kindje zien is het mooiste, meest magische moment dat er bestaat.

Moest ik ooit nog een kindje krijgen zou ik het precies zo willen, alleen hoop ik dat ik dan wel een volledige badbevalling zou mogen meemaken. Dat zou de kers op de taart zijn. En ik hoop ook dat ik bij een volgende zwangerschap niet zo ziek zal zijn, zodat ik er meer van kan genieten. Dat is iets wat ik nu voor een stukje wel gemist heb.

Dankjewel Tes, om je verhaal te willen delen. Ik vind het heel bijzonder om te mogen horen wat er in jou is omgegaan.

Wil jij ook je verhaal delen? Stuur dan een berichtje via de Facebookpagina of via Instagram!

Liefs,

Dorien

Kleine updates van lieve dochters Emmelie en Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan. Ook volg je ons op Instagram onder @mama.met.sokjes.van.geitenwol ! Zie ik je daar?