Sofie (toen 19) beviel op 22 december 2019 van haar zoontje Andreas na een zwangerschap van 41. Samen met haar ouders en broers woont ze in Meeuwen, Limburg. Ze heeft een partner die niet de vader is van Andreas maar hem wel in zijn hart gesloten heeft. Vandaag kijken we samen terug naar haar zwangerschap en bevalling, en nemen jullie hier graag in mee.

De ontdekking

Sofie: Ik kwam er pas achter dat ik zwanger was toen ik al 8 en halve maand ver was. Dit gebeurde bij de dokter nadat ik een ongeval had met de auto. Hiervoor had ik nog geen idee dat ik zwanger kon zijn. Het eerste waar ik aan dacht was “wat ga ik nu met mijn studies doen”. En de volgende gedachte was op welke manier ik dit zou gaan uitleggen aan mijn ex, we waren namelijk al een heel lange tijd niet meer samen.

De bekendmaking

Sofie: Mijn papa was erbij toen ik erachter kwam bij de dokter. Thuis heb ik mijn mama ook op de hoogte gebracht en kwamen mijn boers het ook te weten. Daarna heb ik het heel snel aan mijn ex moeten vertellen, want veel tijd had ik natuurlijk niet meer. En dan vertelde ik het aan Dorien (nvdr: dat ben ik, ik voelde me vereerd!), zij zat bij mij in de klas en was ook al eens zwanger geweest tijdens een opleiding. Aan haar kon ik raad vragen, want ik wist echt niet hoe ik het allemaal moest regelen.

De zwangerschap

Sofie: Dit was mijn eerste zwangerschap, en die heb ik voor het grootste deel dus niet bewust meegemaakt. De eerste weken dat ik het wist (ik ging even overtijd) gingen goed. Daarna vooral de laatste week had ik heel veel last van misselijkheid en kon ik sommige dingen niet meer binnenhouden. Diepvriespizza salami kan ik nog altijd niet terug eten.

De bevalling: het begin

Sofie: Om half 6 ’s morgens begonnen mijn weeën spontaan. Ik kon niet meer op mijn benen staan tijdens een wee, toen had ik door dat het menens was! Terwijl ik mij aan het klaarmaken was, heeft papa naar het ziekenhuis gebeld. Hij heeft hen toen doorgegeven dat ik van totaal niet wist wat me te wachten stond, ik heb namelijk nooit een cursus of sessie kunnen volgen om me voor te bereiden omdat ik pas zo laat wist dat ik zwanger was, en dat het mijn eerste kindje was. We vertrokken naar het ziekenhuis, ik met een klein hartje omdat ik toch wat bang was wat er allemaal ging gebeuren.

De bevalling: actieve fase

Sofie: Rond half 7 kwamen we aan in het ziekenhuis. Daar kwam ik op een kamer terecht op het verloskwartier. Mijn mama ging met me mee naar binnen, aangezien ik op dat moment geen partner had en mijn ex ook nog eens een heel stuk verderop woont. Ik kon om 8 uur in het warme bad om daar mijn weeën op te vangen, maar rond 10 uur hielp dit niet meer. Ik heb het nog even proberen volhouden, maar rond 11 uur heb ik toch gevraagd naar een epidurale verdoving. Ik had ook nog redelijk veel last van het auto-ongeluk van enkele weken ervoor, waardoor ik het waarschijnlijk minder goed kon verdragen. Dat ik alleen maar rugweeën had hielp hier natuurlijk ook niet aan mee. De verdoving werkte gelukkig al snel en ik heb zelfs nog een uurtje geslapen! De verdoving steeg zelfs een beetje naar mijn hoofd.

Ik werd rond half 1 weer wakker met persweeën. Ondanks de pijnstilling heb ik dit wel echt heel actief gevoeld, dat deed echt heel erg pijn. Gelukkig werd ik goed bijgestaan, ik wist namelijk helemaal niet wat ik moest doen. Maar na 3 kwartier persen kwam Andreas al op de wereld. Gelukkig duurde dit stuk niet zo lang, daar ben ik blij om. Ik had geen geboorteplan opgesteld, maar was blij met hoe ik ben verzorgd. Tijdens de bevalling hebben ze mij heel duidelijk gezegd wat er aan de hand was en wat ik moest doen, maar wat geen noodzaak was hebben ze me ook niet voor gestoord.

Na de geboorte

Sofie: Na de geboorte werd de navelstreng doorgeknipt en werd Andreas gewogen en gemeten. Daarna mocht ik hem vasthouden en werd hij voor de eerste keer aangelegd, hiervoor kreeg ik hulp in de verloskamer. Dat ik borstvoeding wilde geven was iets waar ik niet over getwijfeld heb. De placenta hebben ze daarna een heel klein beetje hulp gegeven, maar na een klein trekje kwam hij ook ter wereld.

En nu?

Sofie: Bevallen was een heel pijnlijke zaak, maar ik het zou het onmiddellijk opnieuw doen. De geboorte van Andreas is nu ongeveer 2 jaar geleden, en aan dat moment zelf denk ik eigenlijk niet meer heel vaak terug. Ik geniet gewoon elke dag van hem en kijk naar de toekomst. Ik denk niet dat ik dingen anders had gewild tijdens de bevalling, maar natuurlijk zou ik het wel graag eerder geweten hebben dat ik zwanger was. Daar kan ik nu niks meer aan veranderen, maar het enige dat telt is dat ik nu een gezonde peuter heb rondlopen.

Door mijn verhaal hier te vertellen hoop ik dat ik de hele rollercoaster rond de zwangerschap en geboorte van Andreas wat kan plaatsen. Het was heel onverwacht, alles moest aan een sneltempo gaan – andere vrouwen krijgen 3 trimesters om zich voor te bereiden, ik had 3 weken – en ik heb heel veel dingen moeten opgeven. Ik was heel jong toen Andreas geboren werd en dat is niet altijd gemakkelijk. Ik krijg gelukkig veel hulp van mijn ouders en mijn vriend.

Dankjewel Sofie, om je verhaal te willen delen. Ik vind het heel bijzonder om te mogen horen wat er in jou is omgegaan.

Wil jij ook je verhaal delen? Stuur dan een berichtje via de Facebookpagina of via Instagram!

Liefs,
Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochters Emmelie en Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan. Ook volg je ons op Instagram onder @mama.met.sokjes.van.geitenwol ! Zie ik je daar?