Het volgende stukje zal gaan over mijn werkervaring, hoe dat verliep en ook hoe het komt dat ik daar al snel weer mee ophield. In mijn vorige blog vertelde ik dat ik thuis kwam te zitten na een paar mislukte studies door een postnatale depressie. (Waar ik pas na heel veel maanden aan toegaf dus.)

Nieuwe zwangerschap

Ik zat dus thuis. Zonder inkomen, zonder toekomstperspectief. Alleen maar proberen om beter te worden mentaal. Dat was het plan, daarna zagen we wel weer verder. Tot enkele maanden later er een kleine “kink” in de kabel was. Er was iets met mijn gezondheid, maar we vonden niet wat. Mijn lichaam voelde zich zwanger, maar er kwam niets uit de verschillende testresultaten. Tot op een dag ik eindelijk een positief resultaat kreeg – via echo – en ik over de 3 maanden zwanger bleek te zijn! Daar schreef ik al eerder een blog over!

https://mamametsokjesvangeitenwol.com/2017/03/06/zwanger-hoezo/

Uit die grote verrassing kwam dus ons tweede kindje voort. Lena was enorm welkom en ik voelde enorm veel liefde voor haar. Maar ondanks het grote geluk dat we hadden in ons gezin, ging het mentaal nog steeds niet veel beter. Ik bleef naar een psychologe gaan om mezelf beter te begrijpen en uit die cirkel te komen. Maar ik zat nog steeds thuis.

Halftijds werken

Tot Lena bijna 8 maanden was. Toen kreeg ik een telefoontje van mijn oma. Zij woonde intussen in een woonzorgcentrum niet ver van waar ik woon. En daar kwam een vacature vrij om mee te helpen in de logistiek. (In een woonzorgcentrum hield dat vooral in: boterhammen smeren voor de bewoners, eten rondbrengen, afwassen, eetzalen netjes achterlaten, …) Mijn oma zou wel wat voor mij regelen. En inderdaad, ik mocht op gesprek komen en kon beginnen aan mijn eerste job. Een functie waar ik halftijds aan de slag ging en waardoor ik tijd genoeg overhield om aan mezelf te werken en er voor mijn kinderen kon zijn.

Nu weet ik uit ervaring dat het voor mij erg moeilijk is om veel informatie in een keer te onthouden. Maar ik was op dat punt nog niet zo mondig dat ik dit ook kon verwoorden naar een werkgever toe. Ik denk dat ik daar zelf op dat punt ook nog niet helemaal uit was, waar dat aan kon liggen. Maar het bleek dus problemen te geven dat ik regelmatig dingen vergat of voor een 5^de keer moest gaan vragen. Hier werd ik niet op aangesproken, maar zoiets voel je wel aan. Na een dik half jaar werd besloten de samenwerking te beëindigen, zonder op papier duidelijke reden.

Voltijds werken

Daar bleef ik niet bij zitten. Ik zou wel laten zien dat het me niks deed en dat ik gewoon iets anders zou vinden. Niet veel later kon ik op gesprek gaan in een binnenspeeltuin en mocht ik daar beginnen. Dit keer voltijds. Ik kwam daar volledig onervaren terecht in een leidinggevende rol, bij een klein team dat al jaren samen werkte en perfect wist wat te doen. Geen gemakkelijke positie. En ook hier struikelde ik over het niet meteen oppikken van wat ik moest doen, honderden lijstjes om maar niets te vergeten en steeds minder durven vragen naar herhaling.

Ik werd verschillende keren gewezen op verschillen de dingen die ik niet juist deed, maar hoe zeer ik mijn best ook deed, ik zàg het gewoon echt niet. Na bijna een jaar in dienst zijn werd op deze plek mijn contract beëindigt omwille van herstructureringen. En we weten allemaal wat dat betekent. Kortom, ik kon opnieuw op zoek gaan naar werk. Enkele minuten na mijn ontslag, op weg naar huis, belde ik mijn schoonbroer op. Die was op dat moment werkzaam bij een interim-bureau en kon me inderdaad verder helpen. Ik ging tijdelijk aan het werk bij een slagerij, tot zij in jaarlijks verlof gingen. Eventueel kon ik teruggaan als de zaak weer openging.

Terug studeren

Niet veel later kreeg ik echter van iemand een advertentie doorgestuurd dat leerkrachten nu een knelpuntberoep werden in Limburg. En dat de VDAB deze opleiding ging aanbieden aan werkzoekenden. Dat was iets waar ik wel interesse in had, en ik schreef me in voor de infosessie.

Na wat gesprekken en een online toets (die alle kandidaat studenten afleggen, niet alleen via de VDAB) mocht ik starten aan de opleiding. Dit is een zwaar traject, je start opnieuw aan een bacheloropleiding van enkele jaren. Maar je kan je uitkering behouden en krijgt een tussenkomst van de VDAB in de kosten van de opleiding, eventuele kinderopvang en reiskosten. Heel fijn, anders was het financieel nooit haalbaar geweest voor ons dat ik terug ging studeren.

Intussen zijn we enkele jaren later, kregen we nog een derde kindje en ben ik nog steeds aan de opleiding bezig. Door de combinatie van zwangerschap/baby en de coronacrisis doe ik een jaar langer over de opleiding en zal ik niet nu in juni (of augustus) afstuderen maar pas volgend schooljaar.

Studiemoeilijkheden

Wat ook gebleken is, is dat heel erg veel last heb van de chaos in mijn hoofd tijdens het studeren. Mijn gedachten springen van hot naar haar, van boven naar onder en ik heb heel veel moeite met dingen uit de droge theorie zo te onthouden. Ook het thuis zitten en online les volgen dat we hebben moeten doen bleek een grote bron van problemen en achterstand te zijn. In huis zijn er zo veel dingen die voor afleiding kunnen zorgen, slechte verbindingen die zorgen voor flarden die missen en noem maar op. Ik was dan ook erg blij dat de meeste lessen terug doorgaan op de campus.

Naast dat probleem, heb ik ook moeite met studeren. Dat heb ik altijd gehad, maar valt me nu steeds meer op. Ik heb ook enorme last van uitstelgedrag en kan me niet concentreren als er ook maar het minste geluid of beweging is. Moeilijk dus, met kinderen in huis. Mijn studeertijd is dus erg beperkt. Wat ook niet helpt is dat schriftelijke examens in een open ruimte doorgaan, met veel studenten bij elkaar (geluid, beweging, afleiding) en nog eens een heleboel mensen die passeren (gebabbel, geluid, afleiding). Ik merk dat ook aan mijn resultaten en de herexamens die ik erdoor oploop.

Mijn stage gaat daarentegen wel heel goed. Ik heb de afgelopen tijd gemerkt dat ik echt geboren ben voor dit vak. Het helpt natuurlijk ook mee dat ik een enorm steunende omgeving en een supergoede stageplaats heb gevonden. De combinatie kinderen, studeren, stage en huishouden blijft natuurlijk erg zwaar, maar het einde is absoluut in zicht. Al zijn er nog wel verschillende obstakels op de weg.

Naast de zware combinatie die ik al maak, is het hier thuis ook een absolute chaos. Wie mij al lang kent, weet dat ik het altijd erg moeilijk heb gehad met orde. Dat is iets dat niet veranderd is. Het is zelfs erger geworden dan ooit. En nu ik meer ruimte heb dan een kamer of een studentekot, is er dus ook meer ruimte voor wanorde. En dat zorgt dan weer voor meer wanorde in mijn hoofd. Tel dat op bij mijn concentratieprobleem en alle andere dingen waar ik in mijn hoofd mee worstel, en je voelt aankomen dat het ergens gedoemd was om mis te gaan.

Dat punt hebben we een tijd geleden bereikt. Het was dus echt tijd om te zoeken naar hulp en begeleiding. Daarvoor was het nodig (en vooral ook voor mezelf en de opleiding) om op papier te krijgen of (en wat) er iets met mij scheelt. En dat mocht echt niet uitgesteld worden.

Over de stappen die ik daarover genomen heb, schrijf ik nog uitgebreid verder. Blijf de pagina in de gaten houden voor het volgende deel!

Liefs,

Dorien