Om mijn verhaal verder te zetten herhaal ik een klein stukje uit het vorige deel. Ook voeg ik hier toe dat dit deel in verschillende stukken is geschreven, telkens na het afronden van een fase (aangezien mijn geheugen het anders niet zo goed meer zou kunnen formuleren).

Wie mij al lang kent, weet dat ik het altijd erg moeilijk heb gehad met orde. Dat is iets dat niet veranderd is. Het is zelfs erger geworden dan ooit. En nu ik meer ruimte heb dan een kamer of een studentekot, is er dus ook meer ruimte voor wanorde. En dat zorgt dan weer voor meer wanorde in mijn hoofd. Tel dat op bij mijn concentratieprobleem en alle andere dingen waar ik in mijn hoofd mee worstel, en je voelt aankomen dat het ergens gedoemd was om mis te gaan.

Dat punt hebben we een tijd geleden bereikt. Het was dus echt tijd om te zoeken naar hulp en begeleiding. Daarvoor was het nodig (en vooral ook voor mezelf en de opleiding) om op papier te krijgen of (en wat) er iets met mij scheelt. En dat mocht echt niet uitgesteld worden.

Huisarts

Ik ging langs bij de huisarts, met een hele boterham aan zorgen. Dit was er daar eentje van. Ik vertelde over hoe ik al van kinds af aan problemen had met concentreren, dat ik ooit de diagnose ADD kreeg en dat ik daar niets meer van op papier had. Ook zei ik dat ik online al wat dingen had onderzocht en mezelf heel erg veel herkende in wat ik las. Ik vulde ook een test in waarbij ik op één na op alle kenmerken positief scoorde voor een mogelijke diagnose. De website waar ik het meest aan heb gehad en ook deze test vond link ik hieronder even.

ADHD bij vrouwen

Mijn huisarts is een ontzettend lieve vrouw die heel graag met mij meedacht. Ze moest zelf even wat uitzoeken maar belde mij diezelfde dag nog dat ze een centrum had gevonden dat redelijk dicht in de buurt lag, waar ik misschien wel terecht kon. Ik belde het centrum op voor een afspraak en kon gelukkig al redelijk snel langskomen voor een intakegesprek. Uit dat gesprek bleek dat het inderdaad geen slecht idee zou zijn om eens wat dingen te bekijken, maar kwam ook dat ik misschien wel iets helemaal anders zou kunnen hebben dan ADHD.

Intake

Doorheen het gesprek kwamen namelijk enkele dingen aan bod waarvan ik wel wist dat ik er last van had, maar waar ik nooit eerder zo over had nagedacht. Ik heb last van een lateralisatiestoornis. Heel erg kort door de bocht: ik ken het verschil tussen links en rechts niet, ik kan geen analoge klok lezen of maaltafels uitrekenen en ik kan niet met een handgeschakelde wagen rijden. Uiteraard komt er veel meer dan dat bij kijken. Ook heb ik zo goed als geen dieptezicht. Daarnaast ben ik als kleuter getest en bleek mijn intelligentie vrij hoog te zijn. Dat werd weerspiegeld in mijn resultaten in de lagere school, maar merkten we daarna dus nog bitter weinig van. Wat ook niet te onderschatten is, is de situatie van huiselijk geweld waar ik een tijdje in heb vastgezeten. Blijkbaar zou het feit dat ik daarvoor “gevallen” ben, ook te verklaren zijn binnen het beeld dat er kan gevormd werd. Kortom, dit hele plaatje was nooit eerder samengelegd, waardoor er veel dingen konden over het hoofd gezien worden.

Goed, er zouden onderzoeken komen. De wachtlijsten daarvoor zijn redelijk lang. Net zoals de meeste andere dingen die te maken hebben met mentale gezondheid helaas. Maar aangezien ik de resultaten wel nodig had voor mijn examens op school was er gelukkig een mogelijkheid. Een van de laatstejaarsstudenten die stageliep bij het centrum zou bijna afstuderen en daarna ook daar aan de slag gaan. Ik zou nog bij haar terecht kunnen voor ze haar opleiding zou afronden als ik dat wilde.

Dat ze na haar stageperiode daar aan de slag mocht betekende dat het centrum alle vertrouwen in haar had, dus ik had er helemaal niets op tegen. De testen werden enkele weken later ingepland. Dit zou op twee dagen tijd gebeuren, opnieuw door korte tijdsraam. Achteraf zou ik me dat toch een beetje beklagen, want hoewel het niet zo lijkt op het eerste gezicht, was het enorm vermoeiend!

Testen

Als eerste werd er een IQ test afgenomen. Hierbij werden 10 verschillende test gedaan. En ik moet toegeven, ik voelde me met momenten echt ontzettend dom! Natuurlijk worden die tests ontworpen om allerlei soorten intelligentie te testen, en moet er nagegaan worden waar je grens ligt. Het is dus normaal dat er dingen zijn die niet lukken. Maar ondanks mijn vermogen om dat te relativeren heeft het toch een knauw gegeven in mijn zelfvertrouwen.

Vervolgens kreeg ik een interview rond ADHD. Hierbij gingen we in detail terug naar mijn kindertijd en ook mijn huidige situatie. Over verschillende onderwerpen moest ik voorbeelden kunnen geven van waar iets herkenbaar klonk voor mij. Dit was niet gemakkelijk, veel dingen zijn lang geleden gebeurd. Maar ook de vermoeidheid begon toe te slaan. En dat werkt erg negatief op mijn vermogen om logisch na te denken.

Tenslotte werd er een dag later een neuropsychologisch onderzoek gedaan. Even van dokter google een definitie wegkapen: bij een neuropsychologisch onderzoek worden een aantal cognitieve functies in kaart gebracht zoals geheugen, concentratie, werktempo, taal, ruimtelijk inzicht en planning. Deze testen vond ik erg leuk om te doen, en ik wilde er ook heel graag mijn best voor doen. Achteraf gezien bedenk ik me of dat wel zo een goed idee was, aangezien we in een klinische omgeving zonder veel afleidingsmogelijkheden zaten, waardoor het niet helemaal een representatief beeld zou kunnen zijn van hoe ik in het dagelijks leven functioneer. Met dit noteren moet ik mezelf er proberen aan te doen denken om dat even ter sprake te brengen op de nabespreking.

Na de testen moest ik twee weken wachten. In die tijd werden mijn resultaten samengelegd en besproken door de dame die mijn testen heeft afgenomen en een van de andere psychologen die in het centrum werkt.

Een sprong in de tijd tot aan de resultaten.

Ik mocht op gesprek gaan om te kijken wat er nu precies allemaal aan de hand was. Daar ging ik niet alleen naartoe, mezelf kennende zou ik dan maar de helft van de informatie opslaan. En dat bleek een goed idee te zijn. Uit de testen bleek dat ik een erg hoge intelligentie heb. Dit is telkens een momentopname maar ligt wel in de lijn van de testen die in mijn vroege kindertijd zijn afgenomen. Hierdoor zijn er meteen al een aantal dingen te verklaren die ik altijd heb kunnen maskeren door de intelligentie.

Op de testen voor auditieve verwerking scoorde ik uitzonderlijk hoog, blijkbaar de hoogste scores die ze al gezien hebben. Daarnaast bleek wel dat ik wel grote problemen heb met visuele verwerking van informatie. Die scores waren uitzonderlijk laag, bij de laagste die ze al zagen. Twee extreme uitersten dus. Ook werd duidelijk dat mijn emotionele gevoeligheid erg meespeelt in het volledige plaatje. En het helpt niet mee dat het gewoon een erg druk leven is hier thuis met de kinderen en alle andere dingen die samenvallen. Mijn emmertje zit vol, en dat laten leeglopen is niet eenvoudig. Dat zorgt dus voor snelle overprikkeling, waar ik mee moet leren omgaan.

Al bij al is er een beeld samengelegd dat veel kan verklaren en waar ik voorlopig mee verder kan. Wat de neuropsychologe op dit moment niet kon, was voldoende onderbouwing op papier zetten om een (her)diagnose van AD(H)D mee te geven. Dit zou nog besproken worden. Ik zou binnenkort een verslag krijgen toegestuurd. In elk geval werd me wel aangeraden om voor verdere testen naar een psychiater te gaan als ik dat zou willen.

Daarnaast kreeg ik wel enkele handvaten mee om nu meteen verder te helpen, vooral naar mijn opleiding toe. Daar paste ik er al een aantal van toe, maar ik ga er toch nog eens opnieuw naar kijken. Zo zijn er vele tips die bij de diagnose AD(H)D gegeven worden wel gewoon toe te passen aangezien ik met dezelfde cognitieve problematiek sukkel. Naast die handvaten kreeg ik ook een boek aangeraden om te lezen. “Te intelligent om gelukkig te zijn” van Jeanne Siaud-Facchin. Dat is heb ik intussen besteld en ligt op de “te lezen”-stapel, maar zou me nog meer kunnen helpen met mezelf leren begrijpen.

Nog een laatste sprong in de tijd:

Het verslag is aangekomen. Hierin staat gedetailleerd alles wat er gebeurd is tijdens de testen, zowel het verloop als de uitslag. Ook staan de bedenkingen van de psychologen en het verslag van hun overleg hierin. En een eindconclusie. Die kopieer ik hieronder even.

“Samengenomen is er volgens ons sprake van een hoger intellectueel functioneren in combinatie met ADHD, sterke executieve moeilijkheden en een laag zelfbeeld.”

Dit is iets wat wel even moest binnenkomen, ondanks het hele verhaal dat hier aan vooraf ging. Al ben ik wel heel blij dat ik nu iets op papier heb staan.

Samengevat:

Heb ik ADHD? Uiteindelijk blijkt van wel.
Heb ik problemen? Zeer zeker.
Was ik ermee gebaat wanneer ik als kind hier beter in begeleid werd? Absoluut.
Maar is er ook een manier om daar nu nog mee om te gaan? Gelukkig wel.
Zal ik naar een psychiater gaan om verder geholpen te worden? Die kans is groot.

Er blijkt ook een mogelijkheid te zijn dat ik dit doorgeef aan de kinderen. Daar hebben we het ook kort over gehad. Ik kreeg enkele aandachtspunten mee om op te letten en ga ook een gesprek aanvragen met de school om het verhaal even te kaderen vanuit de resultaten die ik heb meegekregen.

Voor wie even een idee wil hebben wat zoiets kost, ik betaalde voor mijn intake, onderzoeken en nabespreking in totaal iets tussen de €700 en €900. Hier kon ik een maximum van €60 van terugkrijgen van het ziekenfonds, maar dat is nog niet geregeld.

Een hele boterham, en we hebben het einde hier nog niet van gezien dus. Maar ik kan nu wel al een klein beetje beter met mezelf overweg en begrijp al een stuk beter wat er aan de hand is. Dat is al heel belangrijk.

Nu gaan we vooral verder kijken hoe we de omgeving thuis kunnen aanpassen naar een plaats waarin ik beter kan functioneren. En ga ik me verdiepen in hoe ADHD precies werkt bij vrouwen. Ik kwam gelukkig al heel veel behulpzame dingen tegen op sociale media, maar tips zijn altijd welkom!

Moest er nog meer volgen, zal ik dat zeker weer in een blog gieten.

Liefs,

Dorien