De dag nadien, eventjes alles laten bezinken en dan uitleggen wat er precies gebeurde.

De kinderen speelden buiten in het speelden gezellig buiten met hun vriendjes.

Rond 17u00 kwam Pieter ineens helemaal in paniek binnen gelopen. “Noodgeval, noodgeval, Lena hangt vol bloed.” We renden meteen naar buiten en inderdaad, Lena hing vol bloed. Het enige dat duidelijk was, was dat het van haar hoofd kwam. Met hulp van Pieter en de vriendjes kwamen we er ongeveer achter wat er gebeurde.

Lena ging met de fiets van een van de heuveltjes in het bosje. Daar vergat (haar eigen woorden) ze te draaien met het stuur, waardoor ze viel. De fiets kwam natuurlijk achter haar aan en het wiel kwam op haar hoofd terecht.

Hier twijfelden we geen minuut. Alle kinderen de auto in en naar de wachtpost. Daar vroeg ik of we alsjeblieft meteen konden gezien worden, of dat we anders misschien beter naar spoed reden. “Op spoed ga je langer moeten wachten dan hier,” kregen we te horen, dus namen we plaats in de overvolle wachtzaal.

Na anderhalf uur wachten konden we eindelijk bij de dokter terecht. Het bloeden was intussen gelukkig gestopt, maar alles klitte intussen samen op haar hoofd. De huisarts was er niet gerust in en maakte alsnog een verwijsbrief voor de spoed. Mogelijk moet ze zelfs in slaap gedaan worden. We hadden meteen gezien moeten worden, “een foute inschatting aan de balie,” luidde het.

Goed. Naar spoed dus. Intussen 18u30 voorbij. Op spoed werden we na 2 minuten gezien. Daar bleek dat het gedroogde bloed te dicht was om iets te kunnen zien, dus moesten we maar eventjes plaatsnemen in de wachtzaal met een flesje zuurstofwater om het bloed er wat uit te wassen. Er zou dan zometeen iemand komen kijken.

Het bleef maar duren. Op een gewoon stoeltje moesten we uren wachten. Intussen was het 20u30 en hadden we nog niemand gezien. We konden ook niemand aanspreken hier, dus Jelle heeft via omwegen moeten uitvissen of “zometeen” nog lang zou duren. Je weet wel, wij hoorden dat ze mogelijk in slaap gedaan moest worden… Er zat dus genoeg onrust in ons hoofd!

Uiteindelijk werden we om 21u00 gezien. Het kwam in een stroomversnelling. Op een tiental minuten tijd zagen we een verpleegkundige, 2 assistenten, de chirurg en de kinderarts. En wat bleek? “Daar kunnen we niets aan doen. Behaarde hoofdhuid moet zo genezen.” Tot zover dus al onze wachttijd overal.

En toen eindelijk om 21u15 waren we onderweg naar huis. Onze arme meid had natuurlijk enorm veel honger, want we zouden rond 17u30 normaal aan tafel gaan.

De wekadviezen pasten we natuurlijk toe. En deze ochtend leek ze zich wel een stukje beter te voelen. Gelukkig maar. We gaan nog een heel rustige dag tegemoet – veel rusten. En dan is het hopelijk snel genezen!

Als Lena iets doet, dan doet ze het meteen goed. Heb jij ook zo’n brokkenpiloot?

Liefs,
Dorien

Wist je dat je via mijn facebookpagina elke keer kan volgen of er een nieuwe blogpost online staat? En kleine updates van lieve dochters Emmelie en Lena en zoonlief Pieter kan je daar ook zien! Neem snel een kijkje, klik hier om er naartoe te gaan. Ook volg je ons op Instagram onder @mama.met.sokjes.van.geitenwol ! Zie ik je daar?